Beni Files: ‘In hun ogen herken ik die van mijn zoon. Elke dag doet het pijn.’

In Congo worden de bevolkingsregisters al lang niet meer aangevuld. Ook de rapportage over deze bloedbaden in de streek van Beni, die al meer dan 1000 mensen het leven hebben gekost, laat kennelijk de wensen over.

De zoektocht naar papieren gegevens over de slachtoffers leverde bedroevend weinig op. Maar na zes weken op het terrein is het duidelijk dat het aantal slachtoffers zeker niet overschat werd.

Op zes weken tijd kwamen meer dan 700 mensen de naam en het verhaal brengen van een overleden of vermist familielid. We namen 653 interviews af. Hun pijn, maar ook de goede herinneringen aan de persoon die ze verloren zijn, vertolken een erg universeel verhaal. In dit beeldverhaal stellen we er graag enkele aan u voor. Meer getuigenissen vind je op http://benifiles.com 

‘Mama gaf ons vaak wijze raad. Ze leerde ons dat je van de ander moet houden, en niet enkel van jezelf. Waar je ook vandaan kwam, wie je ook was, ze verwelkomde je op de meest hartelijke manier. Het was de beste moeder die ik me kon wensen.’

‘Ze was mijn alles. Wanneer ik vanbinnen iets voelde, voelde zij precies hetzelfde. Had ik die dag zin in vlees, dan stelde ik vast dat ze er die dag net gekocht had.’

‘De dag dat hun vader problemen kreeg met zijn been, zijn mijn zonen man geworden. Ze hielden ons overeind. Nu blijven we alleen achter, in armoede.’

‘Als hij mijn vrienden zag dan begroette hij ze altijd erg hartelijk. Hij deed ons altijd lachen. Zonder mijn vader was alles minder leuk. Hij bracht sfeer in een groep.’

‘Mijn broer en ik waren onafscheidelijk. Mensen dachten soms dat hij mijn man was. Hij zei me vaak dat hij voor mij een stuk grond zou kopen. Ik voel me niet meer heel sinds hij verdween.’

‘Sinds haar dood heb ik niemand om mijn ideeën bij af te toetsen. Zij was mijn raadgever, mijn klankbord. Ik kreeg niets meer gedaan.’

‘Vandaag zorg ik voor zijn weeskinderen. In hun ogen herken ik die van mijn zoon. Elke dag doet het pijn. Maar het geeft me ook hoop dat hij in hen verder leeft.’

‘Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik erg veel geluk heb om hem als echtgenoot te hebben gehad. We praatten over alles. Hij was mijn beste vriend.’

‘Mijn zoon was een goede man. Hij aanvaardde iedereen zoals hij of zij was. Hij was erg gerespecteerd. De tranen komen in me op telkens ik aan hem denk.’

‘Hij werkte hard voor mij, ons kind en zijn ouders. Mijn leven zonder hem is hard. Maar hij bleef altijd rustig en positief, zelfs op de moeilijkste momenten. Als ik het even niet meer weet, dan vraag ik me af wat hij zou doen.’

‘Op zondag was hij het altijd die me zei: “Kom papa, we gaan naar de mis.” Tijdens de mis viel hij vaak in slaap op mijn schoot. Het waren momenten van intens geluk.’

Foto’s © Elien Spillebeen

Beni Files is een project van Elien Spillebeen en Martijn D’haene, in samenwerking met Richard Kirimba en Jean Baptiste Kavunga. Het volledige project kan je bekijken op http://benifiles.com een project van Het Peloton en Mama Kivu. 

Met de steun van Free Press Unlimited, Journalism.eu, De Belgische Ontwikkelingssamenwerking (DGD, Federale Overheidsdienst Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en ontwikkelingssamenwerking, www.dg-d.be) V.I.F.F. 11.11.11 en Vredeseilanden