Ophef kan je overslaan. Het voegt zelden iets toe

Een ander mediadieet

© Brecht Goris

 

Deze zomer besloot ik een persoonlijk archief te maken. Geen echt archief zoals Jambers waarin ik mijn boodschappenlijstjes bijhoud om de taak van mijn toekomstige biografen te vergemakkelijken. Maar gewoon een tiental dozen van de Hema waarin ik dingen en documenten waaraan ik waarde hecht chronologisch sorteer.

Er zijn dozen die horen bij eerdere jobs, vorige huizen, ex-vriendjes. Dozen die de naam krijgen van de kranten en bladen waarvoor ik schrijf. Dozen waarin een verder verleden past en toen ik er nog papieren correspondenties op nahield. 

De prijs van een postzegel

Enveloppen met daarin handgeschreven brieven, kattenbelletjes, tekeningen en… knipsels. Ze zijn niet eens zo heel oud, maar lijken relikwieën daterend uit het pleistoceen of tenminste een tijdperk waarin ik u de exacte prijs van een postzegel kon meedelen. Het tijdvak waarin op een eerste lezing van kranten en tijdschriften, een tweede lezing volgde, met een schaar.

De geannoteerde knipsels gingen naar een correspondent. Eén persoon, die de uitverkorene was voor dat ene stukje. Bij een erg goed stuk, een aantal kopieën naar meerdere mensen, maar dat hooguit twee keer op een jaar. ‘Moest hierbij aan je denken’, of ‘RV weer in vorm’. De exclusieve shareknop avant la lettre.

‘Terwijl ik mijn papieren verleden wied en de ene gele zak na de andere bij het oud papier zwier, merk ik pas hoezeer mijn mediadieet langzaam maar zeker veranderd is’

Je moet al van heel erg goede wil zijn om mij bij de millennials te rekenen. Mijn mediagebruik is dan ook behoorlijk lang old skool gebleven. En toch. Zelfs gewoontedieren vervellen en ontpoppen.

In deze nieuwsluwe lome zomer, terwijl ik mijn papieren verleden wied en de ene gele zak na de andere bij het oud papier zwier, merk ik pas hoezeer mijn mediadieet langzaam maar zeker veranderd is. De digitale revolutie die het medialandschap de voorbije twintig jaar heeft gekend, zit daarvoor iets tussen. Maar misschien zijn ook mijn persoonlijke nieuwsbehoeften veranderd? Welk nieuws heb ik nodig om de wereld beter te begrijpen? Hoeveel kan ik ervan verdragen om de dag door te komen?

Te vaak laat ik me meeslepen in wat de ophef van de week is. Iemand zegt iets. Dat maakt een ander boos. Die ander vindt medestanders. Die eerste die iets zei ook. Ophef. De reporter ter plaatse is vervangen door de omstander met de camera altijd in de aanslag. Met minimale montage tot bij de consument gebracht, alsof je ze er zelf bij zit, op de eerste rij. Ik heb de voorbije tien jaar meer verkeersongevallen, rellen en vechtpartijen gezien dan me lief is. Ophef kan je overslaan. Het voegt zelden iets toe. 

Blijf op de hoogte

Schrijf je in op onze nieuwsbrieven en blijf op de hoogte van het mondiale nieuws

Veranderende kanalen

’s Ochtends luister ik wel nog steeds naar de radio. Het enige stukje media dat niet on demand door mijn vinger en duimen wordt aangeklikt maar door de ouderwetse radio binnenkomt. Een half uurtje waar niet ik, maar een redacteur de lengte bepaalt van de gesprekken, de volgorde van de onderwerpen en waar er überhaupt over wordt bericht.

De radio staat op RTBF om mijn Franse woordenschat uit te breiden. En omdat de gesprekken er langer duren. Franstaligen die praten zo graag en ik luister graag naar mensen die graag praten. De keuze van de onderwerpen, de invalshoek die beter aansluit bij hoe ik naar de wereld kijk. Omdat de journalisten nog oude linkse rakkers zijn.

De verschuiving in mijn mediagebruik heeft iets te maken met veranderende kanalen maar ook met het verschuiven van het politieke landschap en met hoe ik me daarin positioneer.

Toen de televisie hier de deur uit ging, ging ook het laatavondjournaal en alle nieuws en duiding op televisie finaal op de schop. Eerst werd het krantenabonnement een weekendabonnement. Dat werd dan weer vervangen door het kopen van zo’n 2 kg weekendspecials na de boodschappen op de markt. Ook dat werd sporadisch. Als ik er een koop, dan meestal een buitenlandse.

Zo’n Nederlandse weekendkrant is meteen een reisje naar een ander land. Ook al is de krant in mijn moedertaal geschreven, ik merk meteen dat het een buitenlandse krant is. De overlijdensberichten (op zich een krantenonderdeel dat geen lang leven meer beschoren is) zijn bijvoorbeeld helemaal anders dan bij ons. Er worden andere onderwerpen gekozen, de koppen zijn anders.

Wat is er nu in de plaats gekomen van al die oude media? Via Twitter en Facebook klik ik door naar nieuws. Verder ben ik een ontrouwe abonnee van De Correspondent en Apache, geabonneerd op erg veel podcasts die ik met wisselende aandacht beluister. De dag eindigt op YouTube, waar ik geabonneerd ben op een aantal Amerikaanse nieuwsprogramma’s. Hoewel, nieuws. Sinds de komst van Trump volg ik het Amerikaanse politieke landschap dagelijks, via meerdere kanalen, maar allemaal via mijn telefoon en/of laptop.

Maar ik denk dat je dat eerder bij entertainment mag rekenen. Sinds november 2016 slinger ik van cliffhanger naar cliffhanger in het eindeloos spannende eerste seizoen van Trump. Zoals House Of Cards, maar dan met minder geloofwaardige plotwendingen. De NPR Politics Podcast duikt twee à driemaal per dag op met nieuws uit Washington en in hun intro waarschuwen ze al: ‘things may have changed by the time you hear this podcast’. Wat heeft hij nu weer gedaan! Of zoals een andere podcast van de Washington Post zich al in de titel afvraagt: ‘Can He Do That?’. 

Uit mijn eigen navel

John Oliver, een komiek met een nieuwsprogramma Last Week Tonight duikt elke week in één onderwerp, en dan niet Trump, die laat hij aan de concurrentie. Aanvankelijk wijdde hij een twaalftal minuten aan één onderwerp, maar ondertussen bindt hij de kijker tot een half uur aan zich met één item. Hoe dieper je in één onderwerp duikt, hoe interessanter het wordt. Je kan de wereld lezen aan de hand van hetzelfde onderwerp.

‘Er zweeft in het universum ondertussen genoeg informatie over mij rond om mij dagelijks “mijn” nieuws te bezorgen, met een laagje zoute karamel eroverheen, zodat het zoetjes binnengaat’

Ik wil als wereldburger aangesproken worden. Ik wil uit mijn eigen navel worden weggelokt. Ik voel me nog steeds een nieuwsjunkie, verslaafd aan voortdurende nieuwe input. Er zal in het universum ondertussen genoeg informatie over mij rondzweven om mij dagelijks “mijn” nieuws te bezorgen, zorgvuldig geselecteerd en met een laagje zoute karamel eroverheen, zodat het zoetjes binnengaat.

Soms ben ik bang dat ik me op deze manier in een steeds kleiner wordende hoek schilder. Ik heb niet het gevoel van minder op de hoogte te zijn, maar wel dat ik anders geïnformeerd ben.

Hoe dichter bij het heden, hoe lichter de dozen in mijn archief. Een uitzonderlijk afgedrukte foto. Geheel in de lijn van dit tijdsgewricht zijn de enige knipsels die ik nog echt uit de krant knip, artikels waar ik zelf in word vermeld. Verder hangen al mijn voorkeuren, interesses, tijdelijke obsessies en ergenissen in de cloud, in mapjes in googledrive en arbitrair verspreid op tijdslijnen.

Er is nauwelijks nog een papieren spoor meer van wat ik wel en niet heb gelezen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Coördinator van Vzw Toestand

    Bie Vancraeynest is coördinator van Vzw Toestand, een organisatie die leegstaande of vergeten gebouwen reactiveert tot tijdelijke en autonome socioculturele centra.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.