Chhavi Rajawat: Bedrijfsvrouw wordt dorpshoofd

Wanneer de zon begint onder te gaan in het dorp Soda in West-India wandelt Chhavi Rajawat door de stoffige straten en stopt ze om te babbelen met de inwoners die haar vanuit de houten deuropeningen van hun huizen komen begroeten.

© Thomson Reuters Foundation/Himanshu Sharma

 

Met samengevouwen handen en buigend om de voeten van de 39-jarige Rajawat aan te raken, vragen vrouwen in kleurrijke sari’s en oudere mannen met snor en tulband om hulp voor alles, van familievetes tot sluikstorten in de buurt.

Het tafereel is ongewoon voor de woestijnstaat Rajasthan, een conservatieve, patriarchale regio die beter bekend staat voor het hoge aantal kindbruiden dan voor het aanmoedigen van vrouwen, maar Rajawat is eraan gewend met tradities te breken.

Hoogst ongebruikelijk, maar efficiënt

Na haar master in Business Management en een functie in een multinational schreef Rajawat in 2010 geschiedenis als jongste verkozen sarpanch oftewel dorpshoofd, waar ze overigens haar baan voor opgaf.

‘Bepaalde ambtenaren vinden het moeilijk mijn orders op te volgen, niet alleen omdat ik een vrouw ben, maar ook omdat ik jonger ben’

‘Ik weet dat ik niet in het typische plaatje pas van een oudere man als sarpanch’, vertelt Rajawat, gekleed in een legging, losse tuniek en wandelschoenen tijdens een gesprek in Soda, 80 km van Jaipur, de grootste stad in Rajasthan.

‘Er zijn bepaalde ambtenaren die het moeilijk vinden om mijn orders op te volgen, niet alleen omdat ik een vrouw ben, maar ook omdat ik jonger ben dan hen. Het kan de dorpelingen hier echter niets schelen, zij zijn meer geïnteresseerd in mijn prestaties… dat is wat telt.’

Maar het verhaal van Rajawat gaat over meer dan enkel het doorbreken van stereotypen. Terwijl de vraag naar meer zeggenschap voor vrouwen in de hoogste politieke kringen toeneemt in de grootste democratie ter wereld, maken haar inspanningen op het laagste bestuurlijke niveau duidelijk hoe efficiënt vrouwen kunnen regeren wanneer er ze de kans toe krijgen.

Sinds ze in functie getreden is, heeft Rajawat wegen aangelegd en toiletten gebouwd, water, elektriciteit en zelfs een bank naar de 7000 inwoners van Soda gebracht. Dit is allemaal te danken aan een wet die ten minste een derde van de plaatsen in de gemeenteraad voorbehoudt aan vrouwen.

‘De dorpelingen hebben me gevraagd om deel te nemen aan de verkiezingen, omdat het vereist was dat de sarpanch een vrouw was’, zegt ze. ‘Als dit quotum er niet geweest was, weet ik niet of ik hier zou staan en of de vooruitgang die we geboekt hebben, zou hebben plaatsgevonden.’

© Thomson Reuters Foundation/Himanshu Sharma

 

Van multinational naar modder en bakstenen

Rajawat is geboren in Jaipur, een toeristische stad gekend voor haar roze architectuur en imposante forten, en opgeleid in private kostscholen en colleges over heel India, maar haar roots bevinden zich in Soda. Haar grootvader, een gepensioneerde gedecoreerde legerofficier, was gedurende 15 jaar de sarpanch van Soda tot 1990 en Rajawat heeft dierbare herinneringen aan de zomervakanties die ze met haar ouders en grootouders doorbracht in het dorp.

Na haar MBA, werkte ze als manager voor het telecombedrijf Airtel toen ze op 32-jarige leeftijd benaderd werd door een groep ouderlingen uit Soda om zich kandidaat te stellen als sarpanch. ‘Jarenlang is er weinig vooruitgang geboekt in het dorp, en de inwoners kenden mij en mijn familie goed dankzij het feit dat mijn grootvader voorheen hoofd van de dorpsraad was’ vertelt ze.

‘Ik dacht dat mijn businessachtergrond van pas zou kunnen komen om financiële steun vanuit de private sector te krijgen’

‘Ik begreep voor welke ontwikkelingsuitdagingen het dorp stond en ik wou helpen. Wetende dat overheidskapitaal beperkt zou zijn, dacht ik dat mijn businessachtergrond van pas zou kunnen komen om financiële steun vanuit de private sector voor Soda te krijgen.’

Rajawat liet het bedrijfsleven in Jaipur achter zich en verhuisde naar Soda, een gehucht van klei en bakstenen gebouwd rond twee grote waterreservoirs, om er aan de slag te gaan als sarpanch. Hiermee verdient ze een maandelijks inkomen van 3500 roepies (oftewel 55 dollar), nog geen fractie van haar vorige salaris.

Sindsdien heeft ze een deel van het reservoir, de enige bron van water voor duizenden mensen, nieuw leven ingeblazen met een ontziltingsproject waar de gemeenschap bij betrokken was.

Het dorpshoofd heeft er ook voor gezorgd dat er wegen aangelegd werden, honderden toiletten gebouwd, voorzieningen voor elektriciteit en leidingwater verbeterd en jonge vrijwilligers aangeworven om de meest hulpbehoevende dorpsbewoners te registreren voor bijstandsprogramma’s zoals voedselsubsidies.

Rajawat is er ook in geslaagd om de grootste bank van India, de Staatsbank van India, te overtuigen een vestiging te openen in het dorp, inclusief een werkende geldautomaat. Tot nu toe heeft de bank spaarrekeningen geopend voor meer dan 20.000 mensen uit Soda en nabijgelegen dorpen.

Quota, ook voor hogere funcies

Herverkozen in 2015 en nu bijna halfweg haar tweede termijn als sarpanch, geeft Rajawat toe dat het niet gemakkelijk is om een vrouw te zijn in het laagste bestuurlijke niveau in India. Niet alleen werden zij en haar vader geconfronteerd met een fysieke aanval over een geschil over een terrein, ook heeft ze vaak af te rekenen met een afwijzend houding van ondergeschikte ambtenaren die het niet gewoon zijn met vrouwen in hoger geplaatste functies om te gaan.

Politieke tegenstanders hebben ook getracht haar tegen te werken door bewoners aan te moedigen zich te verzetten tegen beslissingen gemaakt door de dorpsraad, zoals een project om bomen te planten of een opleidingscentrum voor computergeletterdheid.

‘Het is niet gemakkelijk geweest, maar ik heb geen spijt en ik heb nog steeds het gevoel dat ik nog zoveel meer te doen heb. Het is een ongelooflijke ervaring die me veel heeft bijgeleerd’, zegt Rajawat. ‘De quota voor vrouwen op het dorpsniveau zijn slechts een begin, vrouwen zouden deze kans ook moeten krijgen op hogere politieke niveaus.’

Vrouwen botsen vaak op tegen seksuele intimidatie en karaktermoord, alhoewel slechts weinigen hier melding van maken.

Slechts weinig vrouwen in India worden aangemoedigd om in de politiek te stappen. Wie lid is van een politieke partij wordt zelden geselecteerd als verkiezingskandidaat. Vrouwen botsen vaak op tegen seksuele intimidatie en karaktermoord, alhoewel slechts weinigen hier melding van maken.

Terwijl de wet die zetels in de dorpsraad voorbehoudt aan vrouwen er toe heeft geleid dat er meer dan een miljoen vrouwen verkozen zijn geraakt, wordt een gelijkaardige ontwerpwet voor het regionale en federale parlement reeds twee decennia aan de kant geschoven door opeenvolgende regeringen. Het resultaat is dat vrouwen amper vertegenwoordigd zijn in de hoogste machtsorganen in India.

De Interparlementaire Unie (IPU) rangschikt India op plaats 147 op een totaal van 193 landen wanneer het gaat over de politieke vertegenwoordiging van vrouwen. Lager dan landen zoals Tsjaad, Pakistan, Eritrea en Bangladesh

Vrouwen in India vertegenwoordigen slechts 12 procent van de zetels in beide kamers van het parlement terwijl het globale gemiddelde 23 procent is volgens de Interparlementaire Unie.

© Thomson Reuters Foundation/Himanshu Sharma

 

Geef ons een kans

Er zijn natuurlijk opvallende uitzonderingen, zoals voormalig premier Indira Gandhi en haar schoondochter Sonia Gandhi, die nu aan het hoofd staat van de belangrijkste oppositiepartij, de Congrespartij.

‘Vrouwen, die vaak de zorgrol binnen het gezin opnemen, sociale problemen zoals gezondheid, voeding en onderwijs begrijpen’

De ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie in India zijn ook vrouwen en er zijn een aantal sterke vrouwelijke politici in staten zoals West-Bengalen in het Oosten tot Rajasthan in het Westen, maar deze vrouwen vormen een uitzondering.

Rajawat, het levende bewijs dat politieke mogelijkheden voor vrouwen sociale en economische ontwikkeling kan stimuleren, vindt dat dit moet veranderen.

‘Ik denk dat vrouwelijke leiders een significant verschil kunnen maken. Zij bevinden zich in een betere positie om andere vrouwen te bereiken die nooit om hun mening zijn gevraagd of die te verlegen waren om hun standpunten te uiten tegenover mannelijke leiders’, aldus Rajawat.

‘Dit is belangrijk omdat vrouwen, die vaak de zorgrol binnen het gezin opnemen, sociale problemen zoals gezondheid, voeding en onderwijs begrijpen. Het enige dat we nodig hebben is de kans om zaken te veranderen.’

© Thomson Reuters Foundation/Himanshu Sharma

 

Vertaling: Hanne Van Regemortel

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.