Maleisië als toegangspoort naar het Westen

Syrische jongeren hebben meerdere redenen om naar Maleisië te trekken. De oorlog die hun land verscheurt, is de voornaamste.

Het is voor Syrische jongeren ook vrij makkelijk om aan een studentenvisum te komen én het land is overwegend Islamitisch, wat voor de moslimjongeren een grote plus is. In Maleisië kunnen zij nog steeds halal eten en krijgen ze de kans om vijf keer per dag te bidden, ook op lesdagen.

In de praktijk gebeurt dat overigens zelden. Veel Syrische jongeren drinken en roken veel. Op vrijdag- en zaterdagavond wemelt het van de Syrische jongemannen in het uitgaansgebied. In Maleisië zijn ze veilig, kunnen ze zonder gene alcohol drinken zonder dat de familie het weet en hoeven ze niet bang te zijn dat ze worden gedwongen om voor Assad of juist voor de rebellen te vechten.

Business

Hamid is één van de Syrische studenten die naar Maleisië is getrokken. ‘Ik kwam in 2012, ik had niet eens een visum nodig. Ik kwam als toerist en vroeg ter plekke een studentenvisum aan’. Maar Hamid maakt duidelijk dat ook Maleisië baat heeft bij de studenten uit Syrië. „In 2011 waren er misschien tien Syrische studenten. Maar in 2012 was er een korting van 50% voor Syrische studenten. Het gaat allemaal om geld. Maleisië weet ook wel dat iedereen weg wil uit de oorlog’.

Later naar Europa

Voor Iraanse jongeren zijn de beweegredenen vaak iets anders. Ook in hun land kan er niet altijd in vrijheid geleefd worden, maar zo gevaarlijk als in Syrië is het er niet. De Iraanse jongeren kiezen voor Maleisië in de hoop later in Europa of Noord-Amerika verder te studeren.

Veel Maleise universiteiten hebben namelijk banden met Europese en Amerikaanse universiteiten en hogescholen. Onder andere het Engelse Nottingham University heeft een campus in Maleisië. Door in Maleisië hun bachelor diploma te halen, wordt het makkelijker om voor een master naar het Westen te gaan. Iraanse jongeren dromen ervan die master te behalen en vervolgens het liefst ook in het Westen te blijven.

Werkloosheid

Eén van die Iraanse jongens is Armin. ‘Ik kan je zoveel redenen geven waarom ik hier ben’, begint hij zijn verhaal. ‘Om te beginnen moeten Iraanse jongens op hun achttiende het leger in. Dat duurt minstens twee jaar. Veel jongens hebben er geen zin in, dus hopen voor hun achttiende al weg te zijn. Ten tweede zijn de universiteiten in Iran niet goed en er is veel werkloosheid. Er zijn genoeg mensen met een masterdiploma die hamburgers bakken bij McDonalds’, zegt hij.

Maar ook Armin wil naar het Westen. ‘Ik wilde na de middelbare school naar Zweden. Maar ik moest een cursus Engels doen van negen maanden. Die tijd had ik niet meer, omdat ik anders naar het leger zou moeten. Toen ben ik naar Maleisië gegaan. Snel, op een toeristenvisum. Ik heb daarna pas een studentenvisum aangevraagd.’

Canada

Armin heeft net zijn bachelor gehaald en heeft zijn droom om naar het Westen te gaan nog niet opgegeven. ‘Ik heb een studentenvisum aangevraagd voor Amerika, Duitsland en Canada. Het is veel makkelijker vanaf hier, omdat ze de Maleise universiteiten kennen of er mee samenwerken. Er waren zoveel landen waar ik uit kon kiezen. Maar Canada staat voor mij op nummer één. Na drie jaar kan ik een Canadees paspoort aanvragen namelijk.’

In Iran is er niets meer voor Armin. ‘Niet alleen omdat ik niet in het leger wil, maar ook omdat er gewoon geen kansen zijn daar. Om echt iets te bereiken in Iran, heb je connecties nodig. Het gaat niet om je diploma’s of je intelligentie. En in Iran is er altijd iemand die meer connecties heeft dan jij. Voor mijzelf zie ik een toekomst in Canada of Europa, en Maleisië heeft me die kans gegeven’.