Olijfbruine angsten in Californië

Op 13 november zag ik rond de middag hier, gezien het tijdsverschil, hoe onze Rode Duivels de Italiaanse Squadra Azzurra in de tweede helft helemaal van het kastje naar de muur speelden. Semi-euforisch keek ik al uit naar de wedstrijd tegen Spanje. Tussen wat werk en de voetbalwedstrijd door wierp ik af en toe ook een blik op Twitter. Ergens rond 12.30u merkte ik de eerste tweets waarin men verwees naar een schietpartij in Parijs en een explosie in de buurt van Le Stade de France.

Aanvankelijk hoop je natuurlijk op een miserabel toeval. Je hoopt initieel dat er misschien een of andere afrekening in de Parijse onderwereld plaatsvond in het 10e en 11e arrondissement. Je hoopt dat de explosie iets later een ongerelateerde, niet-terroristische verklaring heeft. Tevergeefs.

Al snel kwam de verbijstering, de walging, de misselijkheid, en het onbegrip. Totaal verbijsterd en verweesd schreef ik het volgende net voor het slapen gaan: ‘Stel je voor dat jij je beste vriend zijn of haar ouders moet bellen met het nieuws dat één of andere geschifte teringlijer hun kind vermoord heeft.’ 

Vaarwel ‘ver-van-ons-bed’

Het is ongeveer 01u plaatselijke tijd hier in LA en ben ondertussen tien uur onafgebroken het nieuws/Twitter/Facebook aan het volgen in een tevergeefse poging om deze ellende te begrijpen. Maar wie kan zoiets begrijpen? Hoe onmenselijk en barbaars kan iemand überhaupt zijn?

Stel je voor dat jij je beste vriend zijn of haar ouders moet bellen met het nieuws dat één of andere geschifte teringlijer hun kind vermoord heeft.

Ik zou graag in detail willen treden over het hoe en waarom van de opmars van de radicale jihadis en hun nieuwe globale strategie vis-à-vis de compleet gefaalde en nog steeds falende Amerikaanse buitenlandpolitiek…. Maar misschien is het best om even stil te staan bij het menselijk leed daar in Parijs.

Dit hadden jij en ik kunnen zijn. Stel je voor. Een concertje meepikken in de Ancienne Belgique met de kliek, gezellig iets eten bij de Thai/Chinees/Cambodjaan in de buurt van de Beurs en plots breekt de hel los. In de chaos verlies je elkaar en ondertussen bellen ongeruste familieleden en vrienden je, soms tevergeefs. Stel je voor. Stel je voor dat jij je beste vriend zijn of haar ouders moet bellen met het nieuws dat één of andere geschifte teringlijer hun kind vermoord heeft in de naam van het fucking Kalifaat?

Stel je voor. Onze ‘ver-van-mijn-bed’ show is plots volledig verkracht en voorgoed doorzeefd in een regen van kogels.

Angst en (on)begrip

Kijk, ik snap de mensen hun emotionele reacties. Ik snap dat er velen zijn die voor het opportunistische gelul van onze politici zullen vallen in de eerste uren en dagen na deze tragedie. Op één of andere manier wil ik zelfs de verwijten naar de Islam rationaliseren. Maar doe me AUB één plezier en gun die terroristen het niet jullie verder te verdelen. Gun het ze niet om jullie verder te laten polariseren. Gun het ze niet om in angst te leven met je naaste. Is dat uiteindelijk niet een primair doel van terrorisme?

Denk aan de duizenden slachtoffers die elke dag het slachtoffer zijn van terreur.

België is en blijft mijn vaderland, hoezeer mensen dat ook een raar gegeven blijven vinden (je weet wel, als Amerikaanse Vlaming met Iraanse roots). Al de tijd dat ik hier doorbracht in de VS heb ik als pseudo-ambassadeur voor België, voor Vlaanderen, voor Diest gefungeerd. Wat heeft dat in godsnaam met de terreuraanslagen te maken vraagt u zich af? Waarom predik ik hier over naastenliefde?

Ik wil er niet aan denken om bij m’n volgend bezoek aan België me zorgen te moeten maken dat mensen angst voelen van iemand met een ietwat gebronzeerde huid. Het argument dat ik geen moslim ben en er dus geen probleem is voor mij persoonlijk biedt ook geen soelaas. Nacer, Marouane, Moussa, Adil en Bilal worden allemaal bejubeld omwille van hun prestaties en faam maar die luxe hebben tienduizenden andere Belgen (met een al dan niet olijfbruine huid) niet.

Denk aan de slachtoffers die er gevallen zijn. Denk aan de duizenden slachtoffers die elke dag het slachtoffer zijn van terreur. In Irak. In Libanon. In Syrië. In Kenia. Denk volgende week/maand nog eens terug aan de intense en immense pijn die deze families elke dag moeten doorstaan. Hopelijk kan dat ons de dingen wat in perspectief doen zetten en onze persoonlijke tegenslagen doen relativeren. Soit, deze zoon van allochtone vluchtelingenouders trekt maar eens zijn bed in na één van de zwartste dagen in onze Europese geschiedenis.

One love.