Met de elektrische auto naar het zuiden van Frankrijk

Zondag 26 november 2017
9.30 – We vertrekken met onze elektrische auto, met een bereik van 130 kilometer, naar mijn zus in Vidauban, in de Var, in het zuiden van Frankrijk. We gaan er helpen olijven plukken en krijgen dan een paar flessen bio olijfolie van eigen maak in ruil. We rijden met de auto omdat je naar een zus al eens wat meer meeneemt dan wat je in een gewone reiskoffer kwijt kan.

Mijn man heeft dagen gepuzzeld aan een reisroute die over Arras, Reims en dan via Beaune naar het zuiden gaat. Langs de kortste route, over Luxemburg en Metz, geraken we er niet, omdat er ten zuiden van Samber en Maas, gewoon (nog) geen snellaadpalen zijn. Op papier kunnen we in twee dagen in het zuiden aankomen als we zuinig rijden, oftewel aan 90 kilometer per uur. We hopen in Beaune te overnachten.

Pitstop en noodknop

10.17 – Eerste laadbeurt van ongeveer 30 minuten, zonder problemen, in Nazareth. Oef, dit gaat lukken!

11.41 – Tweede tankbeurt in Seclin in Frankrijk. We hebben tot nu 136 kilometer afgelegd. De laadpaal doet het niet. Hij accepteert geen enkele laadkaart. We telefoneren naar het noodnummer. Iemand blijkt op 21 november op de noodstop geduwd te hebben en meneer, uw laadkaart van Chargenow vervalt in het buitenland 6 maanden na ingebruikname van de auto. Dat blijkt achteraf onwaar want we hebben haar op de verdere reis overal zonder problemen gebruikt. Dan maar de Chargemap-kaart bovengehaald. Nu lijkt het wel te lukken.

‘Een half uur om te laden valt best mee en is zó om, met wat eten en drinken en ons logboek bij te houden. Omdat het zo koud is, zitten we wel de hele tijd in de auto’

11.55 – We kunnen eindelijk beginnen laden en vertrekken weer na een half uur. Een half uur om te laden valt best mee en is zó om, met wat eten en drinken en ons logboek bij te houden. Omdat het zo koud is, zitten we wel de hele tijd in de auto.

13.00 – Er zijn zo weinig laadpalen verderop dat we al opnieuw moeten laden. Weer lijkt de laadpaal defect. Opnieuw bellen we het noodnummer en om na tien minuten geraakt het probleem opgelost.

13.33 – We vertrekken voor een lange rit van 115 kilometer naar de eerstvolgende supercharger in Laon. Het is spannend, maar we geraken er!

15.03 – We laden voor een vierde keer. Na weer een half uur vertrekken we naar Champfleury bij Reims, naar een complex daar van E. Leclerc, niet op de autosnelweg gelegen.

Op het kruispunt?

16.22 – Het is koud en het wordt al donker en we staan aan een laadpunt dat kapot is. Weer telefoneren we naar het noodnummer. Gelukkig spreken we goed Frans. Ze vallen uit de lucht: ze weten al wel dat drie van de vier aansluitingen buiten gebruik zijn, maar nu ook de vierde? Dat is goed om weten. Dat zal zeker wel zo zijn, maar we hebben nog 22 kilometer op de batterij. Sorry meneer, maar kan u naar het volgende laadpunt rijden, een gewone snellader (het zogenaamde type 2 of T2) dan wel, waar het een 6-tal uur zal duren om de auto op te laden? U moet naar de ‘carrefour de Ludes.’

‘Het is koud en ondertussen stikdonker en we rijden door een godverlaten champagnestreek naar Ludes. Gaan we er geraken? De adrenaline giert door ons lichaam’

16.50 – We vertrekken, zonder te laden, naar de carrefour de Ludes, die niet in onze GPS zit, maar wel de Rue de Ludes. Op geen enkel kruispunt (of carrefour) van deze straat zien we iets dat op een laadpaal lijkt.

17.25 - We bellen in paniek. We hebben nog 18 kilometer. De carrefour de Ludes blijkt een supermarkt te zijn van “Carrefour” in Ludes, een dikke 10 kilometer verder en een eind buiten het centrum van Reims, waar we nu zitten. Het is koud en ondertussen stikdonker en we rijden door een godverlaten champagnestreek naar Ludes. Gaan we er geraken? De adrenaline giert door ons lichaam.

17.54 – We zijn er! We hebben nog 3 kilometer op onze battterij. Aan de Carrefour Contact de Ludes, aan de rand van een dorp dat we nooit te zien krijgen, laden we op aan een Type 2 lader. We hebben alle tijd van de wereld om een hotel te zoeken waar we dan hopelijk onze auto de hele nacht kunnen opladen. Godzijdank bestaan er smartphones en apps allerhande.

We beslissen door te rijden als we een goede 50 kilometer op onze batterij hebben.

Twaalf uur, 380 kilometer en 30 meter snoer verder

18.54 – We rijden door naar het hotel van onze keuze pal in het centrum van Châlons-en-Champagne, waar we onze auto volgens de receptionist kunnen laden in de parking van een winkelcomplex op 200 meter.

19.54 – Na flink wat zoeken en weer een aanval op onze zeer gespannen zenuwen vinden we het hotel. De parking van het beloofde laadpunt is gesloten.

20.30 – We zijn op onze kamer. We kijken uit het raam en zien onze 30 meter lange verlengsnoer vanaf de auto over de stoep naar een stopcontact in de inkomhal van het hotel gaan. De automatische schuifdeuren van de inkomhal gaan vrolijk over de draad heen en weer. De vriendelijke receptionist maakt er geen probleem van, ook omdat hijzelf toch ook wat in de fout is gegaan door ons naar een gesloten parking te verwijzen.

We hebben vandaag op 12 uur 380 kilometer gereden.

De straatveger kijkt even bedenkelijk naar onze laadkabel, dan naar de aansluiting op onze auto en stapt dan verder.

Maandag 27 november 2017
6.54 – Ik hoor op straat een machine en spurt naar het venster. Daar zie ik een grote straatveger over onze verlengkabel rijden. Ik houd mijn hart vast, de kabel verspringt een beetje maar verder gebeurt er niets. De bijhorende (menselijke) straatveger kijkt even bedenkelijk naar de kabel, dan naar de aansluiting op onze auto en stapt dan verder.

70.48 – Met een volledig opgeladen batterij vertrekken we met goede moed in een lekker opgewarmde auto.

8.18 – Bij de eerste laadpaal in Sommesous, na amper 40 kilometer, beginnen de problemen alweer. We willen hier al laden omdat het volgende laadpunt vrij ver is. De laadpaal ligt in een benzinestation aan de ene kant van de autosnelweg maar alleen de laadpaal aan de andere kant werkt. Dat is een omweg van bijna 100 kilometer, wat absurd is voor een elektrische auto.

8.54 – We rijden door. We rijden dan maar naar dat volgende laadpunt in Fresnoy-le-Château, dat we toch wel zouden moeten kunnen bereiken.

Tussen uitgestrekte wijnvelden

9.42 - De laadpaal werkt niet. Behoorlijk over onze toeren rijden we naar de eerstvolgende afrit, 25 kilometer verder. We hebben zo economisch mogelijk gereden, maar hebben er al 120 kilometer opzitten! Er blijkt een type 2 oplaadpunt te zijn in Landreville, een dorpje iets verderop, midden in de champagnestreek.

We nemen de kortste weg, danken de voorzienigheid dat het al eens bergaf gaat en onze auto dan wat bijlaadt, zien op desolate wegeltjes verbouwereerde mensen kijken naar een elektrisch wagentje uit België dat hier voorbijkomt, realiseren ons met flitsen dat we eigenlijk door een prachtige streek rijden. Het zweet gutst over ons hele lichaam.

10.39 - We arriveren in Landreville, een onooglijk dorp in de Champagnestreek, waar op de centrale parking twee (!) type 2-laadpalen staan. Welke vooruitziende geest heeft die palen hier laten plaatsen?! Aan het einde van de wereld, tussen uitgestrekte wijnvelden, met mooie, maar grotendeels verlaten dorpen?

‘We hebben onze portie spanning en pech voor vandaag gehad en rijden verder, zonder problemen. Alle laadpalen die we willen gebruiken, werken prima’

Er is geen mens op straat. Op een bord lezen we over de Chapelle Ste-Beline, 600 meter buiten het dorp, waar we een wandeling naartoe maken. Daarna drinken we in het Café du Commerce, echt la France profonde, waar je kan eten, drinken, sigaretten kopen en post versturen, en ook kan reserveren voor Oudejaar, een koffie op de goede afloop.

12.12 – Als we 70 kilometer op de batterij hebben, vertrekken we naar de Aire de Chateauvillain, 45 kilometer verder op de A5. We hopen daar aan een supercharger onze batterijen letterlijk en figuurlijk weer volledig te kunnen opladen.

13.08 – Het lukt. We kopen wat belegd brood en trekken na een half uur verder.

We hebben onze portie spanning en pech voor vandaag gehad en rijden verder, zonder problemen. Alle laadpalen die we willen gebruiken, werken prima.

21.05 – Het is stikdonker en koud. We kunnen niet meer in het zuiden geraken vandaag en hebben een hotel gereserveerd in Valence. Daar hebben ze 4 gloednieuwe laadpalen op de parking van het hotel. ‘Vous êtes les premiers!’

Europa, help?!

Dinsdag 28 november 2017

8.15 – Het is ijskoud als we vertrekken. Weer prijzen we ons gelukkig dat we de auto voor het vertrek vanop afstand kunnen opwarmen.

8.58 – We durven de Aire de Montélimar niet voorbij te rijden na alle tegenslagen van de voorbije twee dagen en laden hier dan toch maar op. We weten niet waar het volgende laadstation is en zoeken terwijl we rijden. Als het gisterennamiddag zo vlot ging, dan gaat dat vandaag toch ook zo zijn? Dan zijn er hier in het zuiden toch wel veel laadstations?

‘Waarom wordt op laadpalen niet het systeem met bank- en kredietkaartengebruikt? Dat werkt immers perfect bij benzinestations’

10.00 – Niet dus. We zitten ter hoogte van Orange, moeten dringend bijladen, maar de stations aan de rand van de autosnelweg geven niet thuis. Dan maar de autosnelweg verlaten en 10 kilometer terugrijden naar Piolenc aan de N7, om daar bij te laden.

10.15 - De oplaadkaarten waar we over beschikken (Chargemap en Chargenow) werken niet. De QR-code ook niet en met onze kredietkaarten lukt het ook niet. Weer bellen we naar het noodnummer.

10.40 - Na heel wat gedoe kunnen we dan eindelijk laden. Waarom wordt op laadpalen niet het systeem met bank- en kredietkaartengebruikt? Dat werkt immers perfect bij benzinestations. Waarom wordt de zaak met het die laadkaarten zo moeilijk gemaakt? Europa, help!?!

Terminus: mijn zus

10.54 – We hebben voldoende op de teller om naar het volgende laadstation in Lançon te rijden.

11.55 – Derde laadbeurt vandaag, gelukkig zonder problemen.

‘Omdat de batterij optimaal werkt bij mooi weer, wordt het aantal kilometers die nog op de batterij staan geleidelijk aan groter dan het aantal nog te rijden kilometers’

12.25 – Op naar het laatste laadstation, de Aire des Terrasses de Provence. Als we bij prachtig weer heerlijk rustig, bijna geluidloos door het prachtige landschap zoeven en de gehaasten naast ons voorbij laten knallen, voeren we voor de aardigheid het adres van mijn zus in. Nog 101 kilometer en we hebben 100 kilometer op de batterij.

Wat doen we? Rijden we de Terrasses de Provence voorbij?… Omdat we rustig rijden en de batterij optimaal werkt bij dit mooie weer, wordt het aantal kilometers die nog op de batterij staan geleidelijk aan groter dan het aantal nog te rijden kilometers. We rijden de terrassen voorbij…

14.00 – We komen aan bij mijn zus met nog 30 kilometer op de batterij, na 1306 kilometer rijden, 17 laadbeurten en 51,5 uur onderweg.

De terugreis, een ander paar mouwen

Woensdag 6 december 2017

Vandaag rijden we terug naar huis. We hopen het in 2 dagen te kunnen doen. We hebben beslist over Parijs naar huis te rijden omdat er daar toch meer laadpalen zijn. Weer waren we uren in de weer om alle adressen van laadpalen bijeen te puzzelen.

We willen graag zoveel mogelijk op de autosnelweg rijden want het is heel erg koud, er ligt sneeuw en toeristische uitstapjes, daar hebben we nu geen zin in. Op de radio worden we verwend met 101 analyses van het leven en werk van Johnny Halliday, de geliefde rockeur en chansonnier, die vannacht gestorven is.

Na de ervaring van de heenreis denken we zonder problemen aan het laadstation in Lançon te geraken.

‘We rijden zo zuinig mogelijk -wat wil zeggen: zonder verwarming- en ingepakt in dekentjes en bodywarmers om toch in Lançon te geraken’

8.38 – We realiseren ons al heel vlug dat in Lançon geraken niet evident is. We rijden zo zuinig mogelijk -wat wil zeggen: zonder verwarming- en ingepakt in dekentjes en bodywarmers om toch in Lançon te geraken. We zullen dit keer zeker geen 30 kilometer over hebben.

10.10 – Oef, we zijn er geraakt, maar hebben amper 8 kilometer over.

10.40 – We vertrekken naar Piolenc.

11.36 – Hier komen we aan om op maar eens een ander probleem te stuiten: het schermpje van de laadpaal werkt niet. De noodknop is ingedrukt. Even uittrekken en nu hebben we beeld. Maar als we de code 1402 moeten intikken, verschijnt er steevast 1405 op het scherm: toets ‘2’ is defect. Na een zoveelste telefoontje en veranderen naar –gelukkig– een tweede “pomp” lukt het wel.

Dan krijgen we na het laden de laadkop niet meer uit onze auto. Nog maar eens telefoneren. We moeten de code opnieuw intikken. ‘Dat staat niet bij de instructies, meneer.’ ‘Dat is waar, we hebben al ondervonden dat we daar in de fout zijn gegaan.’ Vandaar misschien die ingedrukte noodknop?

Ijskoud met klamme handjes

12.30 – Na net geen uur kunnen we eindelijk verder rijden.

17.08 – We zitten nog maar eens met weer een ander probleem en vertrekken na een onvolledige laadbeurt uit Macon La Salle. Nu blokkeerde de laadpaal en hebben we 74 kilometer op de teller om de 64 kilometer naar de volgende laadpaal te overbruggen. Gelukkig dat die volgende laadpaal er op die korte afstand is.

‘Het is niet helemaal koosjer, maar zo kunnen we morgenvroeg de auto voor het vertrek opwarmen zonder daarvoor een beroep te doen op onze batterij’

17.56 – Zuinigjes, zuinigjes en dik ingepakt zijn we aan het volgende laadstation geraakt. Het is weer stikdonker, ijskoud en er is veel mist. We zoeken een hotel in de buurt van Avallon, waar we vandaag een laatste keer gaan tanken.

19.37 – We hebben weer gereden met klamme handjes en hebben een kilometer over bij de laatste tankbeurt. Diepe, diepe zucht.

Rond 20.30 uur komen we aan bij het hotel waar we niet kunnen tanken want ‘ze hebben geen stopcontact.’ We krijgen wel een kamer op het gelijkvloers met een lege parkeerplaats er vlak voor.

We halen onze verlengkabel weer boven, gooien hem door het op een kier gezette venster en sluiten hem aan op onze gebruikelijke laadkabel. Het is niet helemaal koosjer, maar de batterij is nog bijna vol en zo kunnen we morgenvroeg de auto voor het vertrek opwarmen zonder daarvoor een beroep te moeten doen op onze batterij.

We hebben ongeveer 12 uur gereden en 638 kilometer afgelegd.

Kafka in Frankrijk

Donderdag 7 december 2017

8.32 – We vertrekken bij -5 graden Celsius. Alle wagens zijn helemaal aangevroren maar de onze is helemaal ontdooid, met een gezellig kamertemperatuurtje binnen!

9.22 – De laadpaal van de Aire de la Couline in Precy-sur-Vrin werkt niet. Er wordt gewerkt aan het benzinestation. Daarom hebben ze de laadpaal verplaatst, maar ze zijn vergeten hem op het electriciteitsnet aan te sluiten. Weer moeten we bellen. Na heel wat gepalaver komt men tot het besluit dat we naar de volgende laadpaal moeten. Daar waren we namelijk niet zelf op gekomen.

Deze ligt net aan de overkant van de autosnelweg, in vogelvlucht op 200 meter, maar om er met de auto te geraken moet je 25 kilometer omrijden. We hebben maar 9 kilometer over. Bovendien zitten we dan weer in de verkeerde richting op de autosnelweg.

‘Dan moet u de depannagedienst bellen.’

Dit kan niet. Er is overal elektriciteit! We moeten toch een stopcontact kunnen vinden? Ik trek het benzinestation binnen en leg alles uit aan de manager.

‘Mevrouw, dit is absurd, het is zo eenvoudig ons te helpen en het kost u niks om onze auto op te laden’

De Manager: Ik kan u niet helpen.
Ik: Heeft u geen elektriciteit dan?
De Manager: **Stilte**
Ik: Ik zie daar een stopcontact. Ik kan de auto er vlakbij parkeren.
De Manager: Dat mag niet.
Ik: Mevrouw, AUB, er zijn regels en er is de geest van de regels.
De Manager: Nee, het mag niet.
Ik: Mevrouw, dit is absurd. Moet ik echt de depannagedienst bellen? Het is zo eenvoudig ons te helpen. Als we 30 kilometer op de teller hebben, rijden we door. We zullen betalen en het kost u niks om onze auto op te laden.
De Manager: U heeft gelijk. Het is absurd.
De manager keert me de rug toe en loopt weg.

Ik loop verbouwereerd, uit mijn lood geslagen, niet begrijpend terug naar de auto. Daar staat een werkleider te bellen. De manager van het benzinestation heeft hem gebeld, zo blijkt achteraf. Hij gaat kijken wat hij voor ons kan doen. En ja, vlakbij onze auto is er in een van de werkcabines een stopcontact. Natuurlijk mogen we dat gebruiken!

11.13 – Bijna 2 uur later vertrekken we naar het volgende laadpunt, 24 kilometer verderop, met 27 kilometer op de batterij.

In de file bij Parijs

11.40 – Na wat een eindeloze 24 kilometer leek, arriveren we in een gehucht, weer aan het einde van de wereld, met 10 huizen en een kerkje en de prachtige naam Villeneuve-la-Dondagne en daar staat een supercharger! Er wordt aan gewerkt en we mogen gerust laden, gratis, tot eind 2017.

‘in een gehucht met 10 huizen en een kerkje en de prachtige naam Villeneuve-la-Dondagne staat een supercharger, gratis!’

De man die het in het dorp voor het zeggen lijkt te hebben, is er ook en blijkt over een elektrische auto te beschikken. Wat een toeval!

12.10 – We vertrekken weer. We hebben geen problemen meer met laden.

We staan wel een uur in de file op de péripherique in Parijs.

Op de E17 ter hoogte van Haasdonk ontsnappen we in het pikdonker en bij ijskoud regenweer op een paar meter na aan een verkeersongeval van een vrachtwagen met een andere personenwagen en komen om kwart voor tien ‘s avonds toch wat gelouterd thuis aan. Elektrisch of niet, een auto is en blijft een gevaarlijk ding.

Op de terugreis hebben we 1242 kilometer gereden, 14 laadbeurten nodig gehad en zijn we 37 uur en 50 minuten onderweg geweest.

Elektrisch rijden is zalig want:

1. Een snelheid van 90 kilometer per uur aanhouden is heerlijk ontspannen rijden en als je eraan went, heb je niet het gevoel dat het traag gaat. Je hoeft je muziek niet eens luid te zetten. Al wat je nog hoort is het ruisen van de wind, de banden en, natuurlijk, het lawaai van al die andere weggebruikers.

2. Je kan een grote afstand overbruggen als je heel veel geduld en tijd hebt en over stalen zenuwen beschikt.

3. Wat een avontuur!

4. De apps die je op een kaart laten zien waar er welke laadpalen zijn, zijn goed en onmisbaar onderweg.

‘Geen enkele keer was een laadpaal bezet, ongetwijfeld omdat het winter was’

5. Er bestaan al heel goede initiatieven, vooral in Frankrijk, bijvorbeeld Total, Corri-door, de apps van Chargenow, Chargemap, Sodetrel Frankrijk.

6. Geen enkele keer was een laadpaal bezet, ongetwijfeld omdat het winter was.

7. Onze auto deed het uitstekend. De informatie die de boordcomputer geeft, is heel nuttig en erg betrouwbaar. Hij blijft voor 100 procent functioneren tot er nog maar 1 kilometer op de batterij zit. Wat er daarna gebeurt, hebben we gelukkig nog nooit ondervonden.

8. Als je elektrisch rijdt, leer je superefficiënt omgaan met energie. Door het tekort aan laadpalen heb je geen andere keuze!

Elektrisch rijden is zalig, maar:

1. Er zijn langs de autosnelwegen veel te weinig superchargers. België hinkt dan nog eens achterop en daarom kan je bijvoorbeeld niet de kortste weg naar het zuiden nemen, over Luxemburg en Metz. Je geraakt België vanuit Vlaanderen gewoonweg niet uit. Door dit tekort ga je ook vaak voor alle veiligheid toch maar bijladen. Zo kwamen we aan 21 laadbeurten en geloof me: af en toe kan je dan het zuchten niet laden.

2. De bewegwijzering is ontoereikend. Als er dan een oplaadpaal is, moet je vaak zelf gaan zoeken waar die zich in een benzinestation bevindt. We zijn heel vaak in een groot station terug moeten rijden en dat was eigenlijk verboden.

3. Er zijn nog heel veel kinderziektes bij het gebruik van de laadpalen. Zo is het mogelijk dat je kaart niet aanvaard wordt, het scherm niet werkt, de instructies niet volledig zijn, de laadkop op je wagen blokkeert, de noodstop ingedrukt is en niemand die daarvan op de hoogte is.

4. Waarom kan je je laadbeurt niet gewoon betalen met een bank- of kredietkaart zoals dat bij benzinestations het geval is in plaats van allerlei kaarten te moeten proberen die al dan niet aanvaard worden?

5. Een supercharger kan maximaal 48 klanten per dag aan. Een per benzinestation zal al gauw te weinig blijken.

6. Een allesomvattende app met een overzicht van alle superchargers, snelladers en stopcontacten op de openbare weg zou zo veel handiger zijn. Nu vind je alle informatie wel, maar versnipperd over verschillende apps en als je zenuwen op springen staan, kan het al eens gebeuren dat je efficiëntie het laat afweten.

‘Laat alle autofabrikanten alsjeblieft samenzitten en met een enkele universele laadkop verdergaan’

7. Waarom al die verschillende laadkoppen voor verschillende automerken? Waarom laadstations waar alleen Tesla terecht kan? Laat alle autofabrikanten alsjeblieft samenzitten en met een enkele universele laadkop verdergaan.

8. Je hebt niets aan een laadstation dat ’s nachts, tijdens het weekend of op zondag afgesloten wordt.

9. De batterij van een elektrische auto is niet zo performant bij koud weer als bij warm weer of wanneer ze opgewarmd is.

10. De bestaande apps -wij gebruikten Chargenow en Chargemap- kunnen nog beter. Chargemap is naar onze ervaring een beetje onhandig op de elektronische kaart (zoals bijvoorbeeld Googlemaps), omdat de icoontjes van de laadpalen op een bepaalde schaal allemaal worden getoond waardoor je soms bijna niets meer van de kaart zelf ziet. Dit kan je enigszins verhelpen door de filter in te stellen om bijvoorbeeld slechts één type laadpaal te tonen. Maar de info is altijd correct gebleken.

Chargenow is overzichtelijker, maar geeft niet altijd correcte informatie over de beschikbaarheid van een laadstation.

Het was een avontuur. Het was een hele ervaring. Het was zenuwslopend én ontspannend. Zou ik het opnieuw doen? Misschien wel, maar dan zou ik er toch ook maar ineens een toeristische rondrit van maken.

Tot op de autosnelweg, in een elektrische wagen!