De laatste week van juni, dan ruikt het al naar zonnecrème en Aperol Spritz. Maar het is gek genoeg de week dat ik het meeste met “werk” bezig ben. Ik ben een soort van amateur koppelbaas.

Dat het toch jouw leven is, en dat je ermee mag doen wat je wilt. Dat hoor je vaak. Je bent eigenlijk echter niet van jezelf alleen. We zijn van elkaar.

‘Zou hij zijn vier kinderen uit deze vervloekte oorlog kunnen halen? Waar moest hij naartoe? Hij kende geen enkele plek in de wereld die hem met open armen stond op te wachten.’

Dit is mijn eenenzeventigste bijdrage tot MO* en ik ben zelf eenenzeventig jaar. Een ouwe knar dus en of de knar ook kras is, moeten anderen maar beoordelen.

Nu het Kinderrechtencommissariaat zijn twintigste verjaardag viert, is het tijd voor een nieuw, onwrikbaar recht: het recht op natuur en op groen.

Toen Kisangani bezet gebied was en net als de rest van Oost-Congo gebukt ging onder hongersnood en algemene ellende bracht professor Joseph Ulyel Ali-Patho soelaas. Walter Zinzen blikt terug op het leven van zijn overleden vriend.

Anya Topolski doet een oproep om als maatschappij beter te leren rouwen. Wanneer we gebeurtenissen hier in België of ergens anders in de wereld wegstoppen, dan houden we niet alleen de pijn, de kwetsbaarheid op afstand, maar ook ons vermogen tot geluk en blijdschap. Wanneer we ons hart laten verharden, sluiten we ons af voor álle emoties.

In België is het migratiedebat meer en meer een nerveuze, strategische, politieke soap richting verkiezingen, schrijft Michael De Cock in zijn eerste column voor mo.be.

China was lange tijd de slechte leerling van de klas, als het over milieubeleid. Maar het land heeft een bijna onwaarschijnlijke inhaalbeweging gemaakt, schrijft MO*columniste Ching Lin Pang. Misschien kunnen we op dat vlak nog wat van hen leren?

Iedereen held! MO*columniste Bieke Purnelle schrijft over heldendaden in tijden van vermomde xenofobie.

Ligt er nog iemand wakker van de sociale zekerheid? De hangmat in OCMW-luilekkerland bijvoorbeeld?

Bie Vancraeynest heeft onvoorwaardelijk van Brussel leren houden door zich te omringen met jonge mensen die er geboren en getogen zijn. Zij groeien op in die vormeloze wereld waar links en rechts, goed en kwaad over elkaar vallen en door elkaar lopen als de kleuren in een opgewarmde lavalamp.