Wat als niet fakenews, maar commercialisering en de toegenomen afhankelijkheid van ondoorzichtige techbedrijven de kern van het probleem van de journalistiek is?

Er is in 2017 letterlijk geen dag voorbijgegaan zonder non nieuws en bijhorende opinietjes. Op vage feiten gebaseerde communicatie, vermomd als nieuws.

Ik zie het voor mijn ogen gebeuren alsof het gisteren was. Een vrouw lag op het strand te zonnen. De politie kwam ter plaatste en vroeg haar om zich uit te kleden. 

Ja, we kunnen aan onze kinderen zeggen dat er hoop is. Maar dan moeten we het toch eens gaan hebben over vliegen. Er bestaat geen universeel recht op zoveel vliegen als je zelf wilt tegen een zo laag mogelijke prijs. Misschien zou er wel een recht op hoop mogen zijn…

Vandaag en morgen zal Tine Danckaers blijven verdedigen dat menselijke verhalen de adem zijn van echte nieuwsverhalen. Ook omdat ze net daar, in de voorbije vijftien jaren MO*-tijd, de zuurstof voor haar persoonlijke moraal vandaan haalt.

Ikrame Kastit is de wederkerende discussies en oppervlakkige gesprekken op televisie rond “de islam” beu.

Na 37 jaar in Brussel gewoond te hebben, verlaat Geert Van Istendael de hoofdstad om een droom te vervullen van zijn echtgenote: in een dorp wonen.

Mevrouw Demir  heeft een kort lontje en de politiek maar één antwoord op de Brusselse rellen. Walter Zinzen stelt voor over een en ander even na te denken.

De zwartepietendiscussie woedt weer in alle hevigheid. Hoewel de strijd over het sinterklaasfeest meer gepolitiseerd is in Nederland, blijft België niet ver achter wanneer het gaat om white supremacy. MO*columniste Anya Topolski vraagt zich af waarom witte mensen toch met zoveel irrationele overgave vasthouden aan deze ‘racistische t ...

Sachli Gholamalizad voelt zich het best op het podium, want daar moet ze luisteren naar haar publiek. In het echte leven klinkt het gedruis van het meningencircus haar vaak te luid. Want de maat is vol en haar kop zit toe.

De 21-jarige student Joshua Wong Chi Fung heeft zich in Hongkong ontpopt tot de plaaggeest van de centrale bestuurders in Beijing. Intussen is hij wereldberoemd. ‘Hij is klein maar wel groot in de omgang met zijn medemens en in zijn aanpak van de protesten’, schrijft MO*columniste Ching Lin Pang.

Ik heb talloze columns geschreven terwijl ik lichamelijk gezond was. Deze schrijf ik omringd door zakdoeken en pijnstillers omdat ik de griep heb. Wanneer ik dit aan mensen vertel, zijn ze trots op mij omdat ik werk terwijl ik zo ziek ben. Waarom kijken mensen dan zo verward, als ik hen vertel dat ik trots ben dat ik hier nog sta ondanks mijn psych ...