Broadwell verdedigde Petraeus' keuze dorpen plat te gooien

Het dorp Tarok Kalache was een van die dorpen. Samen met drie andere dorpen werd het in oktober 2010 volledig verwoest door de Combined Task Force I-320th in Kandahar. In januari 2011 bracht Broadwell een bezoek aan deze taskforce om een verhaal te schrijven ter verdediging van dit beleid.

Ze publiceerde haar verhaal, compleet met beelden die ze uit militaire bronnen had gekregen, op het militaire blog Best Defense, op 13 januari 2011. De ironie wil dat dit artikel juist tot kritiek leidde.

Boobytraps

Eerder had generaal Petraeus besloten dat dorpen mochten worden vernietigd als inwoners niet vertelden waar de taliban bermbommen hadden geplaatst. Zijn taak was het talibanvrij maken van de dorpen. Die zouden echter zo volgebouwd zijn met boobytraps en bermbommen dat alleen totale vernietiging overbleef als mogelijkheid.

De commandant van de taskforce, luitenant-kolonel David Flynn, was verantwoordelijk voor de Arghandabvallei, en in die hoedanigheid vernietigde hij ook Tarok Kalache. Dat deed hij door de mijnen te laten ontploffen, en wat overbleef vervolgens te bombarderen met 25 bommen van 900 kilogram. Alle 36 compounds en tuinen werden verwoest.

Tegen de inwoners van een ander dorp, Khosrow Sofla, vertelde hij later dat hun dorp vernietigd zou worden als ze niet de precieze locaties van de bermbommen zouden doorgeven. Dit suggereert dat hij de vernietiging van Tarok Kalache gebruikte als dreigement. Het heeft klaarblijkelijk gewerkt, want de dorpelingen hebben uiteindelijk een voormalige moedjahedienstrijder ingehuurd om de bermbommen te ontmantelen.

Collectieve straf

Het antwoord van Flynn daarop – volgens Broadwell, in haar biografie van Petraeus –

was: “Geen bulldozers. Geen massale straf. Ze zijn door de taliban al gestraft.” Met andere woorden: de vernietiging van Tarok Kalache was wél een “collectieve straf”, plus intimidatie van andere dorpen. En dat zijn praktijken die strikt zijn verboden volgens de Geneefse Conventies. Ook in de Amerikaanse strategie in 2009 werd het vernietigen van eigendom van burgers verboden.

Petraeus stond echter onder druk van de regering-Obama om tastbare resultaten te bereiken, zodat de troepen naar huis konden. De dorpen moesten talibanvrij worden. Hij moet uiteindelijk het besluit van Flynn hebben toegestaan en daarvoor nieuwe richtlijnen hebben opgesteld.

Twee reportages

De vernietiging van de huizen was in november beschreven door de New York Times, maar leidde niet tot serieuze ophef in de VS. In Afghanistan echter wel. Volgens de Afghaanse regering was de materiële schade door het bombardement zeventig keer zo groot als de ISAF beweerde. Hierover verwachtte Petraeus een nieuw artikel in de Times, in januari 2011. Dat kwam ook. Op 13 januari stond er een artikel over in de New York Times – exact op de dag dat Broadwell haar eerste stuk erover schreef op de site van Best Defense.

Broadwell wordt niet gepresenteerd als iemand die constant met Petraeus op stap is, maar als “correspondent in Afghanistan”. Ze beschrijft het dilemma van Flynn, die moet kiezen tussen de vernietiging van de met bommen volgebouwde dorpen of “het ondergaan van tragische verliezen en vreselijke dagelijkse amputaties”. Volgens Broadwell mag de eenheid “niet het momentum verliezen”. Volgens haar hadden de taliban alle inwoners verjaagd.

Dat blijkt echter niet te kloppen. Dorpelingen vertelden IPS in februari 2011 dat ze pas waren vertrokken nadat de taliban, in reactie op de dreiging van een Amerikaanse aanval, bermbommen was gaan plaatsen. Bovendien mochten ze blijven terugkeren om hun huizen te inspecteren en voor hun tuinen te zorgen. Volgens de inwoners waren er maar een paar gebouwen die explosieven bevatten.

Uiteindelijk zouden de dorpelingen Flynn als held hebben binnengehaald, schreef Broadwell. Later erkende ze dat de dorpelingen wel boos waren op het verlies van hun lemen huisjes. “En daarom”, zo schreef ze vrolijk, “is het opbouwverhaal hier zo belangrijk.”