Crisis doet tapijtenverkoop Kasjmir bijna stilvallen

“Mijn familie zet me onder druk om ook iets anders te gaan doen”, zegt de 47-jarige Bashir Ahmad Bhat terwijl hij in een sjofele hut in Srinagar verder knoopt aan de groot tapijt. Generaties lang vormden tapijten de belangrijkste inkomstenbron van de Bhats, en Bashir is sinds zijn kindertijd helemaal vergroeid met het kunstzinnige ambacht. “Maar nu stop ik er misschien mee als dit tapijt klaar is.”

Meer dan 200.000 mannen en vrouwen in Kasjmir produceren tapijten, sjaals en andere ambachtelijke producten. In de goede jaren verdienen ze er samen 35 miljoen euro mee, maar nu zit de mot in die handel. De meeste tapijten uit Kasjmir worden uitgevoerd naar het Midden-Oosten, Europa en de VS, en daar stellen consumenten grote aankopen uit. Beterschap is nog niet meteen in zicht.

Nissar Ali, een professor Economie aan de universiteit van Kasjmir, begrijpt niet dat de regering niet meer doet om de tapijtknopers te helpen. “De ambachten leveren een belangrijke bijdrage aan de economie van Kasjmir maar houden ook de plaatselijke cultuur in leven. Ze verdienen absoluut bescherming”.

Relanceplan

De Jammu en Kasjmir Bank, de grootste financiële instelling van de deelstaat, heeft een relanceplan aangekondigd voor tapijtknopers. Ze kunnen achttien maanden lang renteloze leningen zonder onderpand krijgen om er weer bovenop te komen. “We willen niet zien dat er hier ambachtslui zelfmoord plegen omdat ze in zak en as zitten over hun zaak. En willen ook niet dat ambachtslui taxichauffeur moeten worden of andere beroepen beginnen uit te oefenen. Daarom proberen we hen door de crisis heen te helpen”, zegt Hasseb Drabu, de voorzitter van de bank.

Maar de tapijtknopers zijn niet blij met het initiatief. “Ze willen op dit ogenblik geen leningen aangaan om nog meer te produceren”, zegt professor Nissar, “ze willen hun voorraden verkopen. “Daar kan de regering bij helpen: ze kan die tapijten opkopen en ze dan later, wanneer de wereldeconomie zich herstelt, met winst verkopen”.

Voor Bashir begint te tijd te dringen. Zijn vrouw, Halima, heeft last van een schildklierziekte en een aantal andere aandoeningen. “We durven bijna niet na te rekenen hoeveel mijn behandeling kost”, zegt ze. “Op sommige dagen kunnen we maar twee keer per dag behoorlijk eten”. Hun dochtertje van negen heeft dit schooljaar vijftien boeken nodig, maar haar ouders konden er maar tien kopen. De overige boeken moet ze uitlenen bij haar vriendinnetjes.