Frank Beke gaat mondiaal

Frank Beke was twaalf jaar lang de alom gerespecteerde burgemeester van Gent en koos destijds bewust voor het lokale politieke niveau. Nu engageert hij zich voor een maandblad dat zich juist tot taak stelt de mondialisering begrijpelijk te maken.
‘Dit wordt mijn enige engagement buiten de culturele sector. Deze keuze is geen toeval.  In het verleden heb ik steeds belangstelling gehad voor media. Ik haalde een licentie pers en communicatiewetenschappen en het was altijd mijn droom ooit journalist te worden. Enfin, ik beklaag me niet dat dit niet gelukt is maar het interesseert me dus wel.’
‘Via Knack had ik MO* leren kennen en ik bekeek het blad altijd met zeer veel belangstelling. De thematiek interesseert me zeer sterk. Ik ben eigenlijk tot de politiek gekomen via de vredesbeweging. En oorlog en vrede hebben te maken met de verhoudingen in de wereld, inclusief de verhoudingen tussen Noord en Zuid, en de emancipatie van wat tot voor kort de Derde Wereld heette. Op die manier maakt MO* eigenlijk de cirkel rond voor mij.’
MO* (oplage: 125 000) is een blad met een gemengde financiering: deels overheidssubsidies, deels steun van een aantal ontwikkelingsngo’s, deels advertenties en abonnementen. Frank Beke vindt die gemengde financiering een voordeel. ‘Door hun betrokkenheid kunnen de ontwikkelingsngo’s het blad ook mee uitdragen. Ik vind het logisch dat de overheid dit financiert. De markt alleen zal er niet voor zorgen dat er voldoende geïnformeerd wordt over de mondialisering, de Derde Wereld of ontwikkelingsbeleid. Het is nochtans noodzakelijk.’
‘Ontwikkelingssamenwerking is één ding maar het is even belangrijk dat onze mensen zich bewust worden van wat er bezig is. Mondialisering zal almaar meer zijn stempel op ons leven drukken. Je kan dat niet tegenhouden. We moeten er dus leren mee omgaan. Dan is het belangrijk dat we inzicht krijgen in dat proces en in de levensomstandigheden aan de andere kant van de wereld. En dat wat veraf is, bekend wordt. MO* kan ogen openen.’
Hoewel hij zichzelf niet rekent tot de internetgeneratie en nog graag een papieren krant of magazine ter hand neemt, vindt Beke het noodzakelijk dat MO* zich ook met een sterke website meldt op het internet. ‘Je kan niet voorspellen hoe lang papieren media nog zullen bestaan –nog heel lang, denk ik, maar ik behoor dan ook tot de oude generatie. Maar tegenover de jongere generaties is het zeer belangrijk dat je deze zeer snelle vorm van berichtgeving leert hanteren. En dat je de interactiviteit die bijna logisch voorvloeit uit het medium, mogelijk maakt. De uitdaging daarbij is dat je de kwaliteit die je waarmaakt in het maandblad ook voor dat snellere medium vasthoudt. Dat is niet evident want er is veel minder tijd. Dat vergt het nodige personeel.’
Beke heeft niet meteen grote plannen over wat er bij MO* moet veranderen. ‘Het blad wordt al goed gerund met hoofdredacteur Gie Goris, afgevaardigd bestuurder Jan Lamers en de ngo’s die het blad steunen. Ik hoop dat er geen financiële crisissen zijn. Ook wat dat betreft, zie ik niet meteen problemen: er wordt voorzichtig gewerkt. Eigenlijk vind ik dat ook de vakbonden mee een partner zouden moeten zijn. ‘
‘Als je ziet hoe de verhoudingen tussen arbeid en kapitaal veranderen door de mondialisering –hier en in de ontwikkelingslanden– dan lijkt het me aangewezen dat ze dit blad mee ondersteunen, zodat het hun leden inzicht kan verschaffen in wat er aan de hand is. Met de milieubeweging is er ook een link, dat we met zijn allen goed zorgen voor de aarde waarop we leven. ‘
‘Eigenlijk vind ik dat de band met de vredesbeweging nog het duidelijkst is: oorlog ontstaat dikwijls uit een gebrek, uit een tekort, uit een te ongelijke verdeling van de welvaart ook. Zelfs al gaan landen als China en India er nu op vooruit, Afrika blijft achterop. Bovendien ontstaat in die nieuwe opkomende landen enorm grote ongelijkheid. Zelfs al gaan ook de armsten er daar ietsje op vooruit: ze vergelijken zich met er rond hen gebeurt. Dat is menselijk. Welvaart en armoede zijn relatieve begrippen. ‘
‘De Belgische middenklasse van de jaren vijftig was objectief gezien misschien armer dan veel arme mensen nu, maar het voelde heel anders aan. Het is mijn overtuiging dat er enorme spanningen ontstaan als de inkomensverschillen in een samenleving te groot worden.’