Geest Taliban spookt rond in Noordwestelijke Grensprovincie

Toen de sharia op 2 juni unaniem werd goedgekeurd door de regering van de Noordwestelijke Grensprovincie, dacht de Muttahida Majlis-e-Amal (MMA), een belangrijke regeringsfractie in de provincie, al na over een volgende stap naar de ultieme islamistische samenleving. Onlangs schonk de MMA klare wijn: volgens de partij moeten er op alle bestuursniveaus bureaus komen die toezien op een correct naleving van de sharia. De beslissingen van die bureaus zullen niet kunnen worden aangevochten, terwijl het belangrijkste instrument van die bureaus een zogenaamde ‘hasba-eenheid’ is, een speciale politie-eenheid met (te) veel macht.

Pakistaanse rechtsgeleerden en activisten vrezen dat de hasba-eenheid ongeveer dezelfde bevoegdheid zal krijgen als de beruchte zedenpolitie van de Taliban in buurland Afghanistan. Experts verwachten, net als vroeger in Afghanistan, grote verwarring bij de burgers als de zedenpolitie de nieuwe en aanvankelijk grotendeels onbekende wetten met geweld zal beginnen af te dwingen.

Qazi Anwar, rechter bij het hooggerechtshof, vindt dat de ‘hasba-wet’ moeten worden verworpen omdat ze in wezen fascistisch is(…) Het is een gevaarlijke wet omdat ze de molla’s wapens in de handen speelt. Zo kunnen leden van de hasba-eenheid elk huis of gebouw doorzoeken zonder huiszoekingsbevel. Dat staat haaks op de rechten van de burgers zoals die in de grondwet worden gegarandeerd, aldus Anwar.

Het lijkt er op dat de MMA, die na haar electorale overwinning van vorig jaar stelde van de provincie een islamitische modelstaat te maken, haar beloftes helemaal wil nakomen. De bevolking kreeg de sharia in elk geval al in de maag gesplitst zonder dat er over de nieuwe bepalingen een publiek debat werd gevoerd.

De gestage islamisering van de Noordwestelijke Grensprovincie zet bij velen kwaad bloed, niet zozeer wegens het religieuze aspect ervan, maar omdat religie als politiek instrument wordt ingezet. De MMA bezorgt niet alleen rillingen aan de vrouwenorganisaties, de minderheidsgroepen en de liberale groepen in de maatschappij. Ze roept ook spanningen op tussen het provinciebestuur en de federale regering in Islamabad. President Musharraf doet immers zijn uiterste best om water en vuur te verzoenen: hij wil het Westen tonen dat religieus extremisme in zijn Pakistan geen plaats krijgt, maar tezelfdertijd kan Musharraf moeilijk de MMA openlijk afvallen - politici en activisten zijn bang om als ‘onislamitisch’ bestempeld te worden in het sterk gelovige Pakistan.

Rechtskundigen bestempelen de initiatieven van de MMA boerenbedrog dat de bevolking het gevoel moet geven dat de electorale beloftes worden ingelost. Volgens hen haalt de MMA gewoon oude wetten uit de kast. Zo zijn de licenties om alcohol te verkopen weer ingetrokken, is muziek in het openbaar vervoer opnieuw verboden en hebben sommige bioscopen hun deuren moeten sluiten. Mannelijke trainers mogen geen vrouwelijk atleten meer coachen en in overheidsbedrijven moeten bidsessies worden gehouden. Er zijn plannen om vrouwen te dwingen aan de haard te blijven, een strenge kledingcode voor hen in te voeren, aparte vrouwenuniversiteiten op te richten en om de vrouwen hun burgerrechten te ontnemen.

De MMA tegenhouden is niet zo makkelijk. De partij won de verkiezingen van 2002 op overtuigende wijze. Ze geniet ook een overweldigende steun bij een regering vol militairen. Daarom gooit de leider van de Pakistaanse Volkspartij in de provincie, Abdul Akbar Khan, het over een andere boeg. Hij verzet zich niet tegen de introductie van de sharia als dusdanig, maar noemt de wet totaal overbodig omdat de Pakistaanse grondwet zelf de islamitische beginselen in zich draagt. Dat de nieuwe wetten boven de bestaande wetten komen te staan, noemt Khan ongrondwettelijk. Provincies mogen immers geen wetten uitvaardigen over economische en financiële thema’s. Maar er kan gevreesd worden dat Khan in de woestijn predikt.