Interview met FDLR-woordvoerder Ignace Ntaka

Meneer Laforge, we hebben de Rwandese vluchtelingen in het woud bezocht. Die hebben het duidelijk moeilijker sinds de militaire acties tegen de FDLR. Is dat toch geen soort nederlaag?
Ja en neen. De mensen lijden maar onze strijders blijven actief en proberen die bevolking te beschermen.  
De MONUC beweert dat u eigenlijk die bevolking gijzelt? 
Zij vluchten sinds 1996 en wij beschermen hen sindsdien. Hoe zouden wij hen kunnen gijzelen in die eindeloze bossen? Wie terug wil, kan dat doen.
Hebben de FDLR door de militaire acties ook niet veel economische schade geleden? De winkels die u voorheen had in Nyabiondo, zijn nu gesloten, heb ik vastgesteld.  
Ja, dat doet pijn. In tegenstelling tot wat men vaak denkt, zijn wij niet zo actief in de mijnsector maar eerder in de handel, de landbouw en de veeteelt. Die oorlog heeft ons zeker schade berokkend. Dat belet niet dat we onze plan trekken. On se débrouille.
Verhoogt dat niet de neiging van uw mensen om te plunderen? 
Ook de Congolese bevolking wordt door ons beschermd. 
Kan u wel al uw mensen controleren? 
Wij zijn een georganiseerd leger. Er zijn in Oost-Congo veel militaire groepen maar doorgaans wordt het geweld aan ons toegeschreven. 
Zegt u dan dat al die beschuldigingen aan uw adres over geweld en verkrachtingen, leugens zijn? 
Onze positie is eenvoudig. Men beschuldigt ons van alle kwaad. Wij zeggen dat de situatie hier erg complex is en wij stellen voor dat een internationale onderzoekscommissie al die gewelddaden komt onderzoeken. Als bepaalde zaken bewezen worden, zullen we onze verantwoordelijkheid opnemen.
Hoe zwaar is de militaire schade? Volgens het Congolese leger hebt u drie vierde van uw effectieven verloren?
(lacht). Dat is pure propaganda. Maar ik kan u daar niks over zeggen. Dat is militair geheim.
Heeft de arrestatie van uw leiders in Europa de FDLR niet verstoord? 
Wij hebben een sterke organisatie en kunnen dat opvangen.
Zijn uw doelen door de militaire acties veranderd? 
Nee, die blijven dezelfde. Wij hebben al jaren geleden in Rome aangeboden om onze aanvallen op Rwanda stop te zetten in ruil voor politieke onderhandelingen. Die uitgestoken hand is er nog steeds. Het is aan de internationale gemeenschap om Kagame voldoende  onder druk te zetten.
Vroeg of laat zal hij toch moeten komen. Dat heeft Kagame zelf eigenlijk bewezen: zij hebben 30 jaar gewacht vooraleer Rwanda opnieuw binnen te vallen. Hebben wij geen recht op leven misschien? Is het omdat Rwanda goed bestuurd wordt dat wij niet meetellen misschien? En dan nog iets: hoeveel democratie is er eigenlijk in Rwanda? Het is niet makkelijk om naar zo’n land terug te keren zonder onderhandelingen.
Is het grote probleem niet dat sommige van uw leiders verantwoordelijk waren voor de genocide?
Een groot deel van onze leiders staat niet op die lijst. Ikzelf ben geen genocidaire. De strategie van Kigali is natuurlijk om ons te vereenzelvigen met de volkenmoord maar dat is een leugen. Trouwens, hoeveel doden heeft Kagame ondertussen zelf op zijn geweten?