Melancholie of energie in Iran?

Wint Ahmadinejad en wordt de Revolutie daarmee geconsolideerd, of wint Mir-Houssein Mousavi, zijn grootste hervormingsgezinde tegenstander, en komt er een nieuwe Iraanse lente, zoals na de winst van Khatami in 1997, toen er een wind van openheid over het land waaide?
Sinds Khatami zich uit de verkiezingsrace heeft teruggetrokken, is alle hoop op Mousavi gevestigd. ‘Khatami is erg geliefd’, schreef een Iraanse vriend, ‘maar hij is te intellectueel voor Iran. De gewone man begrijpt hem niet. Mousavi is niet zo populair als Khatami, maar is honderd keer beter voor Iran dan Ahmadinejad.’ Mousavi was premier van 1981 tot 1989, en men herinnert zich hem als de man die het land door de crisisjaren van de oorlog met Irak loodste.

Zedenpolitie

Op zijn eerste persconferentie nadat hij zich verkiesbaar had gesteld uitte Mousavi scherpe kritiek op de brutaliteit van de Iraanse zedenpolitie, het falende economische beleid van Ahmadinejad en het extremisme van diens retoriek, die het land naar hij zei grote schade heeft toegebracht.
Hij zei het vertrouwen van de internationale gemeenschap terug te willen winnen, en beloofde de grote invloed van het regime op het privéleven van de mensen terug te dringen. Woorden die de Iraniërs als muziek in de oren zullen klinken, en die van Mousavi een te duchten uitdager maken.
Het is allemaal een kwestie van details, zeggen doemdenkers: Iran onder Mousavi zal niet ingrijpend veranderen, want de echte macht is in handen van opperste leider Khamenei. Dat laatste klopt, maar ruim zeventig procent van de Iraanse bevolking is jonger dan 25. Als zij onder Mousavi opnieuw durven te geloven in verandering, dan krijgt Iran misschien heel snel zijn Obama-moment, inclusief de arezuha ke mitunim bavar konim (dromen waar we in kunnen geloven).