Militanten haken af in Congolese politiek

In de aanloop naar de algemene verkiezingen, die eind dit jaar plaatsvinden, zijn talrijke politieke partijen na vijf jaar afwezigheid weer opgedoken in Goma, hoofdstad van de provincie Noord-Kivu. Overal openen de partijen kantoren, met vlaggen en spandoeken die militanten en sympathisanten proberen te lokken.

Maar veel partijleden hebben het vertrouwen in hun verkozenen verloren. De politici hebben deze legislatuur geschitterd in afwezigheid, vinden ze. “Veel van de trouwe leden gaan niet in op onze uitnodigingen, ze zijn steeds minder geïnteresseerd in onze activiteiten”, klinkt het bij Solidarité congolaise pour la Démocratie (Scode). Ook de andere partijen vertellen dat er geen nieuwe leden bijkomen. Sommige partijen melden dat de leden die wel blijven, hun bijdrage niet meer betalen.

Verkiezingen van 2006

Partijleden die bij de verkiezingen van 2006 hemel en aarde hebben bewogen om hun kandidaten verkozen te krijgen, hadden gehoopt op een baan of een promotie bij een overheidsdienst. Maar zodra de verkozen politici aan de slag gingen, hebben ze elk contact met de basis gemeden. “Ons kantoor is in vernederende omstandigheden gesloten”, klinkt het in een kantoor van een grote partij. “De eigenaar van het lokaal heeft er ons uitgezet, de meubels heeft hij in beslag genomen. We hadden tien maanden achterstand met de huur. De voorzitter van onze partij, die als nationaal parlementslid is verkozen en vervolgens tot minister is benoemd, had beloofd de huur te betalen. Toen hij in Goma langskwam, wilde hij er zelfs niet meer van horen.”

De voorbeelden van de vertrouwensbreuk tussen politici en achterban zijn talrijk. Sommige partijleden klagen dat ze zelfs de vergoeding nog niet hebben ontvangen om in 2006 hun partij te vertegenwoordigen in het stembureau. “We hebben de hele nacht in het stembureau doorgebracht om het tellen van de stembiljetten te controleren. Maar sinds de bekendmaking van de resultaten hebben ze niets meer van zich laten horen.”

Proteststem

Het belooft een moeilijke campagne te worden voor politici die hun mandaat willen verlengen. Sommigen trekken naar ziekenhuizen en gezondheidscentra. “Ze betalen twee of drie materniteitsfacturen van moeders en maken dat nadien bekend via de lokale radio”, zegt iemand uit het maatschappelijk middenveld.

Anderen proberen potentiële kiezers te lokken met conferenties, maar zonder de steun van de trouwe leden vinden die plaats op lege pleinen of in lege zalen. “De meeste mensen op deze bijeenkomsten zijn

toevallige passanten, wat studenten of werklozen die er de tijd zoek brengen.”

Hij merkt dat de interesse voor de politiek lauw is en dat velen met een proteststem dreigen.