Openbare filmindustrie ontwaakt uit doornroosjesslaap

Alle jonge Vietnamese bioscoopgangers lijken ‘Gai Nhay’ te willen zien. De film volgt enkele jonge prostituees in een desolate stedelijke omgeving. Harde seks, drugsgebruik en de gevolgen van onveilig vrijen worden onverbloemd in beeld gebracht. De meeste toeschouwers happen naar adem bij de groepsverkrachting die in de film is opgenomen, of de close ups van een jong meisje dat zich heroïne inspuit. Ik heb nooit zo’n zwartgallige Vietnamese film gezien, zegt de 23-jarige student Le Thu, en dat is precies de reactie die Le Hoang en zijn jonge ploeg voor ogen hadden.

Le Hoang had al een hele reeks oorlogsfilms op zijn actief. Naast de onstuitbare ontwikkeling van de socialistische samenleving leverden de herinneringen aan de oorlog tegen de VS Vietnamese regisseurs altijd veilige onderwerpen waarmee ze aan de slag konden in het officiële filmcircuit. Tot hiertoe kreeg in Vietnam slechts een handvol openbare productiehuizen publieke middelen toegewezen om films te produceren die dan in de openbare bioscopen werden vertoond. Kaskrakers werden er op die manier uiteraard weinig gemaakt. Tran Van Hien, de uitbater van de Thang Long-bioscoop in Ho Chi Minh-stad, zegt dat de meeste Vietnamese films hoogstens twintig tot dertig jongeren naar zijn zaal lokken. Jongeren bekijken liever Hollywoodproducties op DVD. Ook soaps uit Zuid-Korea en thrillers uit Hongkong zijn meer in trek dan films van eigen bodem. Maar ‘Gai Nhay’ deed zijn bioscoop vier weken aan een stuk vollopen. De film doet het zo goed omdat hij over sociale problemen handelt waarmee de jongeren ook zelf geconfronteerd worden, gelooft Van Hien.

Gai Nhay werd geproduceerd door Bevrijdingsfilm, een staatsfilmbedrijf. Maar anders dan vroeger moest het script van de film niet de zegen krijgen van het ministerie van Cultuur en Informatie voordat het draaien kon beginnen. Le Hoang kon eindelijk een film maken naar de smaak van zijn publiek.

Eind vorig jaar maakte de regering ook de oprichting van private productiehuizen mogelijk. Dat zou investeringen moeten aantrekken en nieuw leven brengen in de Vietnamese filmsector. Ook vroeger hebben Vietnamese regisseurs voor eigen rekening en met eigen middelen al commerciële films gedraaid - meestal videoproducties met een flinterdun script over belangeloze thema’s. De ‘serieuze’ filmmakers doen die films af als instant noedels, maar anders dan bij de officiële prenten verdienen de makers er wel hun productiekosten mee terug.

Ook op ‘Gai Nhay’ komt er kritiek. Sommige kenners vinden dat Hoangs vroegere films meer diepgang hadden. Nguyen Van Nam, de directeur van Vietnam Film, een andere openbare filmmaatschappij, waarschuwt ervoor zomaar de snel veranderende smaak van het publiek achterna te hollen. Kwaliteit leveren is volgens hem het hoogste gebod. Vietnam Film heeft al verscheidene films geproduceerd die prijzen hebben gewonnen op internationale festivals. Maar in Vietnam raken de zalen maar met moeite halfvol voor dergelijke prenten.