Pakistan sluit opvangkampen

Ik weet niet hoe we moeten overleven in ons dorp, zegt Haleema Shahnaz. Ze kijkt naar een bergkam ten noorden van Balakot. Tot oktober vorig jaar speelde heel haar leven zich af achter die heuvelrug, in een vergeten dorpje in de afgelegen Kaghan-vallei. Toen beefde de aarde, en alle huizen werden van de kaart geveegd. God heeft mijn gezin gespaard in de aardbeving, maar we hebben niets meer. Geen huis, geen bezit, geen zaak. Waarvan moeten we leven? zegt de 35-jarige moeder van drie kinderen. Haar man werkt als dagloner in de havenstad Karachi.

Het leger zegt dat we zo snel mogelijk moeten terugkeren, zegt Ali Deedar, die zeven verwanten verloor. Voor de aardbeving had hij een kleine winkel. Maar de weg die ons dorp met de buitenwereld verbond, is verdwenen en nog altijd niet heraangelegd. We zullen gevangen zitten.

Bij de aardbeving van 8 oktober kwamen bijna 73.000 mensen om en werden ongeveer 400.000 huizen vernield. De meeste wegen, scholen en ziekenhuizen werden onbruikbaar. Naar schatting 150.000 overlevenden vonden onderdak in 150 opvangkampen die de overheid liet bouwen. Hulporganisaties en rijke weldoeners zetten op eigen initiatief nog meer tentenkampen op.

Volgens de VN-vluchtelingenorganisatie (UNHCR) zijn inmiddels meer 64.000 kampbewoners naar huis teruggekeerd. In de tentensteden leven nu nog ongeveer 86.750 mensen. Die mensen moeten ook zo snel mogelijk terugkeren, vindt de Pakistaanse regering. Op 9 april besloot ze 25 opvangkampen in de Noordwestelijke Grensprovincie en vijf kampen in Pakistaans Kasjmir te sluiten.

De noodhulpfase loopt ten einde, legt een woordvoerder van de Noodhulpcommissaris van de Noordwestelijke Grensprovincie uit. De mensen moeten naar hun huizen om te helpen bij de heropbouw van huizen en infrastructuur.

De Pakistaanse regering zegt dat de kampbewoners al hun persoonlijke bezittingen mogen meenemen, en ook de tenten en dekens die ze kregen. Voor het vee dat sommige mensen hebben meegenomen, komt er gratis transport. Maar Salim Sjah, die op weg is van een kamp in Islamabad naar zijn dorp in Rawalkot, klaagt dat de politie zijn bagage doorzocht en hem enkel vier dekens liet houden. Ze geven ons de indruk dat we dieven zijn, zegt Sjah.

De regering belooft gezinnen die terugkeren dat ze drie maanden lang verder noodhulp zullen krijgen. Het geld dat ze nodig hebben om hun huizen weer op te bouwen, zal in schijven worden uitgekeerd, naarmate de werken vorderen. Hoe die procedure en de nodige controles precies zullen verlopen, moet de overheid nog bekend maken.

Pakistaanse hulporganisaties vinden dat de kampen veel te snel worden opgedoekt. De meeste mensen zijn nog niet klaar om terug te keren, zegt Sarwar Bari, de directeur van de Pattan Development Organisation die een klein kamp in Balakot beheert. Op veel plaatsen is er nog geen sprake van zuiver drinkwater of andere basisvoorzieningen die de overheid beloofd had.

Veel overlevenden bezitten geen land waarop ze kunnen bouwen of dat ze in eigen beheer kunnen bewerken. De akkers van veel kleine boeren zijn bedolven onder steenlawines. De autoriteiten moeten nog een onderzoek instellen naar de verliezen die alle getroffen gezinnen hebben geleden. De kampen nu sluiten zal de mensen naar de steden drijven, vreest Bari.

De Pakistaanse regering houdt vol dat alle overlevenden die terugkeren, dat vrijwillig doen. Maar hulpverleners spreken dat tegen. In de kampen in Balakot worden de bewoners zwaar onder druk gezet om te vertrekken, zegt Ikram Abid, de verantwoordelijke van een kleine opvangplaats in die stad. Tot voor een week bedreigden de militairen de mensen regelrecht. Nu zijn ze tenminste beleefd.

Gezinnen uit de gesloten kampen die niet willen terugkeren, worden naar andere kampen overgebracht. Er zijn niet veel vrijwillige terugkeerders, zegt Abid. De mensen vertrekken omdat ze te horen hebben gekregen dat ze geen hulp meer zullen krijgen in de kampen. (PD/MM)