Pleidooi voor het compromis

Nog enkele jaren slapen en hij ligt er, de Diepe Wapper (of noemen we hem de Klungeltunnel ?).  Geen fraaie vertoning, de besluitvorming in het Oosterweeldossier, en niet de meest denderende oplossing voor het mobiliteitsvraagstuk in Antwerpen, dat maken die van Straten-Generaal wel duidelijk. 
En toch, toen ik na twee weken Burundi, op weg van Zaventem naar huis, het verdict hoorde, was ik opgelucht.  Geen Lange Wapper maar zijn ondergrondse broer.  Geen viaduct meer aan het Sportpaleis (waren er in de jaren zestig dan echt geen actiegroepen die naam waardig, dat zo’n gedrocht ooit gebouwd is ?  Manu Claeys zij geprezen).  Geen Ring met achttien rijstroken die rakelings naast de pruimelaars achter mijn koertje zouden scheuren.  Het dubbelbesluit was dan toch geen manoeuvre om ons de Goedkope Wapper in de maag te splitsen.
Daarom, Manu, laat het er nu bij.  Straten-Generaal heeft nog jaren werk voor de boeg om erop te letten dat de milieueffectenrapportering en vele andere procedures verlopen zoals het hoort.  Jij hebt actievoeren op een hoger niveau gebracht, zo professioneel dat je een bom onder de bam legde. 
Na het referendum van verleden jaar oktober wou ik je een mail sturen, met de boodschap “Manu voor Burgemeester”, maar ik heb het niet gedaan.  Jij bent de Meester van de actievoerders, houden zo.  Richt je pijlen voortaan op andere doelwitten.  Het Alcatelgebouw achter het Centraal Station en de Wapper zijn afgeschoten, daarmee ben je klaar. 
Alles kan beter maar met de Patrick Janssenssleuf kunnen we leven.  Laat het stugge en onverzoenlijke over aan dat nest van een Annick de Ridder.  Sta erboven, ook al heb je het grote gelijk aan je kant, het is je gegund om de strijdbijl te begraven.  Tot de betonlobby en de regenten weer eens de grenzen van het onwelvoeglijke tarten natuurlijk.  Dan schiet je opnieuw uit je krammen, dat spreekt voor zich.
Het is er de tijd niet naar om compromissen te sluiten, ik weet het.  Radicale uitspraken en rabiaat haantjesgedrag voeren de boventoon.  Het is goed gezien om altijd en overal het onderste uit de kan te willen, wat zeg ik, de kan als zodanig.  Vlamingen maken nu al drie jaar België onbestuurbaar omdat ze voor een detail in de staatshervorming hun zin niet krijgen.  (De op zijn teen getrapte MO*-lezer klikt nu meteen “Geef een reactie op dit bericht

“Het is niet makkelijk om je erbij neer te leggen dat je niet alles bereikt hebt wat je voor ogen had”

” aan en trekt van leer tegen deze nestbevuilende recidivist.  Geldverslindende Walen verguizen mag, dat is een favoriete sport dezer dagen.  Gaat straks, fulminerende MO*-lezer, ook de knip op de beurs voor de Burundezen die het met minder dan 1 € per dag moeten rooien ?  Financieringswet, millenniumdoelstellingen, het verschil is klein, het draagvlak voor solidariteit flinterdun)
Het is niet makkelijk om je erbij neer te leggen dat je niet alles bereikt hebt wat je voor ogen had.  In Burundi zitten ze na de verkiezingen met een front van twaalf oppositiepartijen opgescheept, die in het prille begin van het proces de stekker eruit getrokken hebben en mokkend aan de kant zijn gaan zitten.  Hun aantal verkozen gemeenteraadsleden stemde niet met de hooggespannen verwachtingen overeen, dat moest wel fraude zijn. 
Het vergelijk had kunnen zijn om met een vernieuwde strategie de presidents- en parlementsverkiezingen aan te pakken maar neen, je stug vastbijten in het eigen ongelijk leek een makkelijkere optie.  Nu moeten ze vijf jaar lang de president als de betere stuurlui vanaf de wal bekritiseren. 
Vierhonderd gewezen rebellen gingen zelfs in op de oproep om zich in het oosten van Congo te hergroeperen.  Gelukkig is na enkele weken het geld op, komt de bevoorrading niet door en zijn de communicatielijnen met de leider, Agathon Rwasa, uitgevallen.  Met wat pech had compromisloosheid de burgeroorlog in Burundi op laten flakkeren.
En of compromissen sluiten heilzaam is.  Een week voor de eerste democratische verkiezingen in Zuid-Afrika, in april 1994, trok Nelson Mandela de leider van de Zoeloes, Buthelezi, over de streep.  Die liet zijn boycot voor wat hij was en deed mee.  Mandela had het ervoor over om op alle stembiljetten een extra strookje te laten plakken, met daarop de naam van Inkatha, Buthelezi’s partij. 
Nadat door het aanhoudende geweld de verkiezingen in KwaZulu-Natal in het honderd waren gelopen, stemde Mandela zelfs met een gefabriceerde uitslag in: Inkatha mocht de provincie besturen en Buthelezi kon in de federale regering als minister aan de slag.  We zijn nu zestien jaar verder.  Er heerst al tijden vrede in KwaZulu-Natal en nooit is Mandela’s ANC zo sterk geweest.  Het compromis heeft iedereen baat bijgebracht, niet in de laatste plaats de inwoners van Empangeni, Ulundi en omstreken.  We kunnen veel leren van Afrikanen.