Water: mensenrecht of economisch goed?

We hebben absoluut nood aan een conventie of verdrag omtrent het recht op water, om ervoor te zorgen dat niemand ooit nog water ontzegd kan worden omdat ze niet kunnen betalen”, zegt Maude Barlow, topadviseur van de voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN. “We moeten water als mensenrecht beschermen”, zegt ze.
Dat voorstel voor een conventie kan het beste gedaan worden door de VN-Mensenrechtencommissie in Geneve, vindt Barlow, maar het zou best zijn mochten de 192 lidstaten van de Algemene Vergadering ze ratificeren.
Volgens de Verenigde Naties hebben bijna 880 miljoen mensen, het merendeel in de ontwikkelingslanden, onvoldoende toegang tot zuiver water. Tegen 2030 zou bijna vier miljard mensen in streken leven met ernstige waterproblemen, met name in Zuid-Azië en China.
Uit een studie van het milieuagentschap van de VN, UNEP, blijkt dat de globale markt voor watervoorziening en waterzuivering goed is voor 250 miljard dollar wereldwijd, en dat die nog zal groeien met bijna 660 miljard dollar tegen 2020.

Verenigde Staten

Volgens Patricia Jones, waterdeskundige en manager van het Environmental Justice Programme bij de mensenrechtenorganisatie Unitarian Universalist Service Committee, onderhandelden de Verenigde Staten tegen de aanstelling van een speciale VN-rapporteur voor het mensenrecht op water tijdens een stemming in de Mensenrechtencommissie in maart 2008. Toch werd een onafhankelijke deskundige aangewezen, die de reikwijdte van het mensenrecht op water en sanitaire voorzieningen moest vastleggen.
“Die tegenstand van de vorige Amerikaanse regering is nu aan het veranderen”, zegt Jones. Ze verwijst naar de toespraak van president Barack Obama bij zijn aantreden, waarin hij de bevolking van arme landen beloofde “met hen samen te werken om hun boerderijen te doen floreren en schoon water te doen stromen.”

Reactie

Volgens Barlow is er een reactie op gang aan het komen tegen de privatisering van watervoorziening. “We zijn met succes het besef aan het introduceren dat water een publieke aangelegenheid is, en door de bevolking beheerd moet worden”, zegt ze. “Maar we moeten waakzaam blijven voor nieuwe vormen van privécontrole: watermarkten en waterhandel, waterbanken en speculatie dreigen aan de horizon.”
Volgens Barlow moet de internationale gemeenschap ook de “supermachten” goed in de gaten houden, omdat die buiten hun grenzen op zoek gaan naar watervoorziening, net zoals ze dat voor olie deden. China bijvoorbeeld is een leiding aan het bouwen die water uit de Tibetaanse Himalaya aanvoert.