Zes misverstanden over aidsremmers en sans-papiers

1. Dringende medische hulp = enkel voor illegalen die op het punt staan te sterven

De term ‘Dringende medische hulp’ vliegt ons de laatste dagen dan wel om de oren, toch heerst verwarring over wat de term nu écht inhoudt. In Het Nieuwsblad vertelt Sara Smeyers, OCMW-voorzitter in Aalst, hierover het volgende: ‘Artsen kwalificeren een ingreep vaak als “dringende medische hulp” zodat ze zeker hun geld krijgen. In Aalst zien we bij illegalen zelfs een heel nieuw gebit plaatsen, aangegeven als dringende medische hulp.’

Het is begrijpelijk dat bij dringende medische hulp meteen gedacht wordt aan reanimaties en zwaailichten. Vandaar verwijst Dokters van de Wereld graag naar het Koninklijk Besluit van 31 december 1996. Daarin staat dat dringende hulp ook betrekking heeft op gewone preventieve en curatieve zorgen.

Met andere woorden: het is niet omdat dringende medische hulp wordt toegekend aan mensen die niet meteen op het punt staan te sterven, dat dit betekent dat arts en patiënt frauduleuze bandieten zijn.

2. Medische regularisatie = dringende medische hulp

De Procedure dringende medische hulp is een basisrecht. En daarbij moeten twee basisvragen gesteld worden: ‘Is de persoon onwettig in België?’ En ‘Heeft hij wel degelijk onvoldoende middelen om de zorg uit eigen zak te betalen?’.

Is het antwoord ja op beide vragen, dan is er in essentie recht op zorg. Vragen over beschikbaarheid van zorg in land van herkomst — en de persoon in dat geval zelfs op het vliegtuig willen zetten- zijn niet enkel moreel maar ook juridisch van bedenkelijke kwaliteit. Een dokter moet kunnen verzorgen zonder te moeten denken aan het statuut van zijn of haar patiënt.

3. Elk OCMW kan zijn of haar beleid rond de terugbetaling van aidsremmers bepalen

Het beleid omtrent de terugbetaling van aidsremmers wordt in eerste instantie bepaald door internationale organisaties, zoals de Wereldgezondheidsorganisatie. Als een gemeente plots en vanuit het niets internationaal erkende verdragen met de voeten treedt en ervan uitgaat dat dit hun bevoegdheid is, dan is er op zijn minst sprake van een gebrek aan zelfkennis en misschien ook wel een beetje van zelfoverschatting.

4. Het kostenplaatje van dringend medische hulp = gigantisch

Het kostenplaatje van de Procedure dringende medische hulp bedroeg in 2011 exact 0,1 procent van het totale gezondheidsbudget. We herhalen: 0,1 procent. En dan gaat het niet enkel over de aidsremmers, maar over alle medische hulp aan alle sans-papiers in gans België.

5. Het OCMW en de Antwerpse belastingbetaler betalen zich blauw aan de dringende medische hulp

Het OCMW betaalt zich niet blauw aan de dringende medische hulp: het is de federale overheid die het gros van de terugbetaling op zich neemt.

6. Het is allemaal de schuld van één partij

Zoals in de inleiding staat aangegeven: Dokters van de Wereld werkt al jaren rond deze problematiek, in Antwerpen én in andere steden. Dat betekent dat de problemen al bestonden vóór het aantreden van één nieuwe ploeg in één stad.

Dokters van de Wereld is een internationale medische ontwikkelingsorganisatie. Ze verlenen medische hulp aan kwetsbare groepen overal ter wereld, ook in België.