Nieuw perspectief

Gelukkig heeft het boek dan ook niets –N.I.E.T.S.– dat aan de gepolitiseerde journalistiek oude stijl herinnert. Erika Claessens schreef in Wie omhoogkijkt, ziet geen grenzen dus geen evaluatie van een overheidsbeleid, maar 22 portretten van mensen die dankzij het systeem van dienstencheques waardig werk en een legaal inkomen kregen.
22 mensen die zichzelf en hun eigen toekomst opnieuw vrolijk en recht in de ogen kunnen kijken. En, neen, het is ook geen gerecycleerde Phil Bosmans. Niet iedereen is vriendelijk, niet iedereen is tevreden. Maar er wordt wel hard gewerkt, geknokt zelfs in dit portrettenboek.
Luz uit de Filipijnen, Drita uit Kosovo, Matanat uit Azerbeidzjan, Linda uit België: de geportretteerde mensen zijn vaak het slachtoffer van een maatschappij die de kansen heel ongelijk en zelfs onrechtvaardig verdeelt, maar ze laten niet toe dat dat slachtofferschap een centrale plaats inneemt in hun zelfbeeld. Ze zijn heel ondernemend en dat willen ze graag tonen. Erika Claessens schrijft daarover vanuit een diep respect en een grote verbondenheid, maar ze doet dat wel eens te nadrukkelijk. Met te veel aandacht voor haar eigen emotie. En die wordt zo sterk in de verf gezet dat je je als lezer soms voelt tekortschieten, vanwege te weinig kapot van het verhaal.
Jo Voets maakte hele mooie beelden van ongelooflijk mooie mensen. Wie naar hen kijkt, ziet geen grenzen.
Wie omhoog kijkt, ziet geen grenzen. 22 hoopgevende verhalen door Erika Claessens is uitgegeven door Van Halewyck. 159 blzn. ISBN 90-5617-732-X