Libische dokters in Misrata zijn fysiek en mentaal erg vermoeid

Wat doet Artsen Zonder Grenzen in Misrata?

 Alan Lefebvre: “We zijn momenteel met twintig medewerkers aanwezig in Misrata. Zij werken samen met Libisch medisch personeel. Een team van chirurgen, anesthesisten en paramedisch personeel voert chirurgische operaties uit in twee medische faciliteiten. We werken ook in een kraamkliniek, maar voorlopig we hebben slechts dertig bedden voor gynecologie, obstretische, pediatrische en neonatale zorgen.”

“We werken hard om de capaciteit te verdubbelen want deze kraamkliniek is de enige in de stad die nog open is. Samen met het Libische personeel doen we ongeveer vijftien bevallingen per dag, keizersnedes inbegrepen. De andere structuren waar vrouwen terecht konden voor hun bevalling zijn allemaal vernield of gesloten.”

“Een andere heel belangrijke activiteit is onze mentale gezondheidszorg voor de Libische medische staf waar we werken. We geven ook training aan Libische psychologen om de bevolking te ondersteunen.”

Welke verwondingen zijn er als gevolg van de gevechten?

Alan Lefebvre: “Een paar weken geleden vielen er veel gewonden als gevolg van de gevechten in het stadscentrum, waar scherpschutters willekeurig op mensen schoten. Een week geleden werd de luchthaven zwaar gebombardeerd. Tragisch genoeg waren de migranten die stonden te wachten op evacuatie daar het slachtoffer van, met vele doden tot gevolg.”

“Een man verloor zijn broer en zus en zijn twee kleine kinderen. Zijn vrouw was zwaargewond door bomscherven. Onze chirurg moest haar been amputeren. Vanmorgen zag ik enkele patiënten met schotwonden in de benen. Wanneer er opnieuw willekeurige bombardementen plaatsvinden over de stad zullen we weer vele doden en gewonden door granaatscherven of mensen met inwendige verwondingen zien.”

Welke psychologische zorgen zijn er nodig?

Alan Lefebvre: “De meeste Libische dokters zijn al aan het werk sinds het begin van de opstand en zijn heel erg vermoeid, zowel fysiek als mentaal. Er zijn ook veel kleine kinderen van een jaar of twee drie die denken dat ze zullen sterven. Ze maken dingen mee die een kind niet zou mogen meemaken.”

Kunnen de medische faciliteiten in Misrata de grote druk aan?

Alan Lefebvre: “De Libische dokters hebben fantastisch werk geleverd. De capaciteit neemt toe maar er is nog veel werk te doen. De medische structuren waar geopereerd kan worden kunnen geen grote toevloed van gewonden aan.”

Kunnen er voldoende medische voorraden binnengebracht worden?

Alan Lefebvre: “We proberen een beter beeld te krijgen van bestaande medische voorraad in de stad. Artsen Zonder Grenzen bracht al 25 ton medisch materiaal en medicatie binnen en er is meer op komst. Voor ons is het een echt logistiek gevecht. Mocht de haven morgen gesloten worden en er geen humanitaire voorraden meer binnenkomen, dan zullen er er tekorten ontstaan.”

Hoe is het met de veiligheid in de stad?

Alan Lefebvre: “De veiligheidssituatie verandert elke dag. We werken in een zogenaamde ‘veiligheidszone’ die eigenlijk niet veilig is want de meeste delen van de stad worden gebombardeerd. Het is vreemd om voortdurend de zware bombardementen te horen.”

“Zo nu en dan wordt de stad willekeurig gebombardeerd. We hebben dus zeer strenge veiligheidsvoorschriften. De voorbije dagen is het aantal bombardementen lichtjes afgenomen. Vanmorgen kon ik zelfs voor de eerste keer de vogeltjes horen fluiten. De gevechten gaan nu door een beetje verderop, maar de stad blijft heel onveilig.”

Hoe ziet het leven eruit voor de mensen?

Alan Lefebvre: “Mijn collega’s en ik hebben nog nooit zo’n goede verstandhouding en solidariteit gezien. De mensen hebben zelf structuren en mechanismen opgezet om te kunnen overleven. Ze moeten hun voedsel rantsoeneren om te voorkomen dat de prijzen van het voedsel onderhevig zouden worden aan inflatie. Ze hebben een waterdistributiesysteem ontworpen om water te brengen naar plaatsen zonder watervoorzieningen. Maar hun dagelijks leven is verre van normaal. Ze hopen allemaal dat het conflict vlug ophoudt en dat ze hun normale leven weer kunnen opnemen.”