De Armen, de Rijken en Welke Crisis?

Een onderzoek van het ministerie van economie en financien heeft deze vrouw nu ook een dorp gegeven, Anchonga.  In dit Andesdorp, gelegen op 3.300 kilómetros boven zeeniveau, in het departement  Huancavelica, wonen volgens het onderzoek  de ‘armsten onder de armen’. De acht gemeenschappen waaruit dit dorp bestaat zijn ‘pokras’, een volk wat de kolonisatie van zowel de inkas als de spanjaarden wist af te wenden. Vrijwel alle 6000 bewoners van Achonga hebben als enige bron van inkomsten het verbouwen van aardappelen. Daarmee verdienen ze gemiddeld zo’n 1100 soles (275 euro) per jaar, per familie. 
Ze werken hard, maar de lage prijs van de aardappels en het ongunstige klimaat werken niet mee. Negentig procent van de volwassenen is analfabeet en 65% spreekt geen Spaans. De families in Anchonga hebben geen drinkwater of riolering. De voornaamste doodsoorzaak is ondervoeding.
Volgens het zelfde onderzoek bevinden rond de 4,7 miljoen Peruanen zich in een vergelijkbare situatie.
De rijken in Peru hebben voor mij sinds vorige week ook een gezicht: Het gezicht van Alberto Quimper Herrera, aangehouden wegens zijn rol in het fraude schandaal dat vervolgens een kabinetscrisis veroorzaakte. In  de opgenomen telefoongesprekken heeft hij het over ‘olie-en’ van bepaalde personen om de toewijzing van petroleum terreinen voor elkaar te krijgen. In dit ‘olie-en’ gingen honderden duizenden dollars om. Quimper vond zijn eigen beloning van 10.000 dollar maar matigjes, en drong in één van de audios er op aan  dat hem minstens 100.000 dollar toekwam als  ‘succes honorarium’. Een paar weken later verklaart hij vanuit de gevangenis dat hij heus wel snel vrijgelaten zal worden want hij is immers een telg van een belangrijke familie in Lima en een listig advocaat. 
Het gezicht van de rijkdom in Peru is  arrogant, corrupt en toont weinig interesse in het publieke belang.
Maar Quimper is natuurlijk een pauper vergeleken bij meneer Hank Paulson. De auteur van het goedgekeurde Plan Paulson  verdiende wist in  2005  zo’n 38 miljoen dollar op te strijken als ‘succes honararium’ bij de multinational Goldman Sachs. Zijn vermogen wordt geschat op 700 miljoen dollar. Nu de financien van dit mega conglommeraat, mede dankzij Paulsons excellente vaardigheden,  aan een zijden draadje hangt, verschijnt hij als de grote redder van de wereldwijde crisis op te lossen.
Hoezo wereldwijde crisis? Voor zo’n 50% van de Peruanen is het sinds de jaren ’90 al economische crisis. Zoals dat ook is voor de Argentijnen, Bolivianen en de inwoners van alle landen die in die jaren  haar economieen liberaliseerden. Onder druk van het IMF, Wereldbank werden ‘stucturele hervormingen’  doorgevoerd, waarbij miljoenen mensen hun baan kwijt raakten.  Overheden werden geacht hun uitgaven te korten en hun burgers aan de wijsheid van de vrije markt economie over te laten. Ondertussen werden  aandeelhouders van nationale en multinationale bedrijven en slimme beursspeculanten rijker en rijker. En nu de crisis ook van de banken en van de G7-landen is, blijken de overheden opeens wel in te mogen  grijpen.
Armoede betekent dat het altijd crisis is.  Dat je nooit een ‘succes honararium’zal ontvangen.  En dat er nooit een miljoenenplan wordt opgesteld om jouw familie of dorp van de crisis te ‘redden’.