Omdat ieder verhaal telt (1)

Het antwoord is zeer simpel en vond ik terug in de interessante uiteenzetting van de Nigeriaanse Chimamanda Adichie (The danger of a single story): omdat ieder verhaal telt.

Ik heb niet moeten migreren zoals sommige anderen uit landen als Irak, bijvoorbeeld, omdat hun vader deelnam aan politiek verzet, of omdat er in mijn thuisland geen mogelijkheid was om een studiebeurs te krijgen. Ik woon niet in een vluchtelingencentrum in the middle of the desert zoals het Baxter centrum (lees: Baxter detention centre ‘could re-open’. Sydney Morning Herald 13/06/2010) of het centrum Villawood waar momenteel de gedeteneerden in protest zijn en natuurlijk Christmas Island (lees: Bowen gets tough with asylum seeker protest. Sydney Morning Herald 27/04/2011).

Alsvolgt een samenvatting van de verschillende visum processen die ik in Australië heb doorlopen.

Working-holiday visum: de aantrekkingskracht van de vrijheid

Eind 2008 kwam ik aan als toerist met een working-holiday visum. Dit visum had ik verkregen online in minder dan 48 uur en ik had enkel mijn gegevens zoals paspoortnummer, namen, data van vliegtuigtickets, reden van bezoek (of misschien zelfs niet), en dergelijke meer, moeten invullen. Alles verliep vrij gemakkelijk. Ik had een visum dat mij toeliet om te werken zoveel als ik wilde. Ik kon vrij snel aan de slag als taalleerkracht in privéscholen, maar startte ook het erkenningsproces van mijn diploma’s om in het openbaar onderwijs te kunnen lesgeven. Ik moet hierbij vermelden dat dit erkenningsproces alles behalve goedkoop was.

Reeds na zes maanden begon ik stilletjesaan onderzoek te doen naar wat nu de mogelijkheden waren om in het land te blijven nadat mijn working-holiday visum zou verlopen. De immigratie kon mij hier niet bij helpen en wezen mij er bovendien nog eens op dat indien ik het foute (?) visum koos, er een grote kans bestond dat ik het niet zou krijgen. Enkel via mijn baas van het café waar ik toendertijd enkele dagen in de week werkte, kreeg ik toegang tot een advocaat die mij één keer gratis advies wilde geven. Hij wist me te vertellen dat trouwen of een de facto visum geen opties waren, aangezien deze toch als schijnhuwelijk of -relatie zouden worden beschouwd, en dat een tweede working-holiday visum aanvragen ook niet aangeraden was, simpelweg omdat het hiervoor te laat was. Blijkbaar zijn er lange wachtlijsten om de verplichte drie maanden werk op ‘het platteland’ te doen om in aanmerking te komen voor dit tweede working-holiday visum zonder het land te verlaten. Een studentenvisum was the way to go.