Spuitjestijd

Volgende week zien we elkaar eindelijk terug. Dan overvallen onze VUB-collega’s ons met spraakmakende verhalen boordevol gekke toestanden, fantastische belevenissen en mooie vriendschapsverhalen. De eerste berichtjes zeggen dat we dat toch een beetje mogen verwachten. Drie weken waren te kort, ze wilden helemaal nog niet terug. Dat je niet terug wilt naar een land als dit, valt te begrijpen. Maar dat je wilt blijven in een land als Congo, betekent dat het er toch niet zo slecht is als mensen en media vaak laten uitschijnen. Een hele drukke periode komt eraan voor ons, de Congogangers van de Erasmushogeschool. Momenteel zijn we druk bezig met onze stage en binnen twee weken gooien we ons meer dan ooit terug in het hogeschoolleven, met projecten en lessen. Dat neemt echter helemaal niet weg dat we dagelijks blijven smachten naar ons avontuur, dat gelukkig wat langer duurt dan drie weken. 

Vanaf nu komt het echt dichter. Een medereizigster deed me er vandaag aan denken dat het tijd wordt dat we onze voorzorgen nemen en ons voorbereiden op onze grote trip. Tijd voor spuitjes! Hoewel ik daar anders een hartgrondige hekel aan heb, kan ik niet wachten om ze in mijn aders te voelen stromen. Want elk spuitje betekent weer een stapje dichter bij de Afrikaanse droom. En voor de veiligheid: verder van de gele koorts, hepatitis, tyfus en malaria.

Volgende week horen we hoe geweldig het precies is in Congo, en waarom. Hopelijk volgt er een uitgebreid verslag vol interessante weetjes, dat durf ik nu al een klein beetje te beloven.