Dat de enige echte vakbondskoepel in de VS het moeilijk heeft, is duidelijk. Als er in de wereld 7% van de werknemers aangesloten zijn bij een vakbond dan is dat in het land van de vrijheid bij uitstek amper 11%. De redenen zijn niet ver te zoeken, ofwel werk je in een “unionised” bedrijf of niet, als je in een unionised bedrijf werkt, dan kan je bijna niet anders dan lid worden. Kan de vakbond met uw bedrijf geen akkoord bereiken, dan is een vakbond er niet eens toegelaten, niet zinvol om je dan aan te sluiten. En dat is de situatie van de grote meerderheid bedrijven. Heb je geen werk, dan kan je sowieso niet terecht bij een vakbond. Dus de 13 miljoen leden zijn vooral te vinden bij de openbare diensten en een aantal privé bedrijven. Maar dat is te weinig “De vakbond is in gevaar” zeiden internationaal verantwoordelijke Cathy Feingold en president Richard Trumka en we moeten de afbraak tegenhouden en de trend keren.
De vrijheid van vereniging en het recht te onderhandelen zoals voorzien in de meest fundamentele conventies van de Internationale Arbeidsorganisatie C87 en C98 zijn door de VS niet geratificeerd, dus ook niet opgenomen in de wet. Geen enkele democratische president, niet Kennedy, Johnson, Carter, Clinton of Obama heeft dit kunnen veranderen. Elk ingediend amendement sneuvelt wel ergens op Capitol Hill.
De US Chamber of Commerce en de Koch Brothers (tweede grootste familiebedrijf) bijvoorbeeld hebben zwaar geïnvesteerd in campagnes en beïnvloeding van politici om de werknemersrechten af te bouwen. In Wisconsin hebben ze bekomen dat ambtenaren hun onderhandelingsrecht werd afgenomen, in Michigan en Indiana hebben ze zogenaamde “recht op werk”wetten goedgekeurd om het recht op onderhandelen omzeggens onmogelijk te maken. In 24 staten werd sterk ingegrepen op het recht op werknemersvertegenwoordiging en onderhandeling. Daarvoor wordt grof geld ingezet. Op nationaal vlak worden politici bewerkt en gesteund om in de Senaat progressieve voorstellen of zelfs debatten af te blokken. De politieke relatie van de AFL-CIO is er ook niet gemakkelijker op geworden, de tijden dat alle vakbondsleden automatisch op de Democraten stemden, is lang voorbij.
De Amerikaanse vakbeweging staat sterk onder druk. Het vakbondscongres wou minder de klemtoon leggen op de eisen dan op de wijze waarop deze gerealiseerd moeten worden. Interne opbouw, versterking en samenhang zijn daarbij kernwoorden. De AFL-CIO investeert in het verbreden van het sociaal draagvlak door allianties te zoeken met andere sociale bewegingen, ze wil ook de migratiewet wijzigen en wil migranten massaal mee kunnen inzetten. Ook in het betrekken van jongeren wordt zwaar geïnvesteerd. En het moet gezegd, de afdeling van Los Angeles kon vele concrete voorbeelden geven van dit nieuw type werking.
Onder het motto Dream, Innovate, Act kwam het congres tot levendige discussies en duidelijke besluiten.
Word proMO* net als 2790 andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.
Luc Cortebeeck is werknemersvoorzitter en vice-voorzitter van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO/ILO), voorzitter van Wereldsolidariteit en adjunct-voorzitter van het Internationaal Vakverbo
2790
11.11.11 
Search for Common Ground 
Broederlijk Delen 
Rikolto 
Zebrastraat 
Fairtrade Belgium
Memisa 
Plan 
WSM 
Oxfam België 
Handicap International 
Artsen Zonder Vakantie 
FOS
Unicef 
Dokters van de wereld 
Caritas Vlaanderen
© Wereldmediahuis vzw — 2024.
De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.