Busje komt zo

Zoek niet naar haltes, die bestaan enkel in de mentale kaarten van de locals. Een hand uitsteken volstaat. De busjes zijn niet aan te raden als je een meter tachtig of meer meet. Gebukt en zonder zicht op waar we rijden, kijken we wat rond naar de mensen in de bus. Op straat kun je er misschien nog naast kijken, maar eenmaal met 20 in een Ford Transit kan zelfs de meest vrome pastoor het niet meer ontkennen: in Bishkek loopt nogal wat ‘schoon volk’ rond.
Akkoord, we kwamen net uit Pakistan waar een blote enkel al not done is, maar zulke concentratie naaldhakken, diepe decolletés en nagelschilderijen had ik nog nooit gezien. Toch verrassend in een land waar de meerderheid moslim is.
In 2e instantie valt de blik op al die andere mensen die eerder bij de 2e handswinkel gaan shoppen. Als ze al wat geld hebben laten ze dit niet met kleren maar tanden tonen. Eens lief kijken levert al snel een gouden glimlach op. Niet alle medereizigers zijn even sympathiek. We zijn nog niet bekomen van al dat moois of een kerel zit met zijn hand in onze tas. Aangezien onze kennis van het Kyrgyzisch op zijn zachts gezegd beperkt is, zijn we genoodzaakt hem in het Engels op zijn plaats te zetten. Niemand in de bus lijkt er iets van te begrijpen en iedereen blijft rustig zitten of staan, inclusief de zakkenroller.
Toch kunnen de busjes best charmeren. Een dame van rond de 50 staat haar plaats af aan een dame van rond de 60 en een gesprek komt er snel op gang. Aan de eindhalte staat een busje met de gordijntjes dicht. Romantische muziek glipt uit het raam van de chauffeur. Eenmaal binnen blijkt dat hij gewoon een sigaretje deelt met zijn eerste klant, in afwachting tot zijn busje vol genoeg is om te vertrekken.
Voor de lange afstand bestaat er een origineel alternatief: shared taxi’s. Meestal een Audi of Mercedes die hier een 2e jeugd beleeft. Het feit dat we de auto delen met twee vrouwen en een baby weerhield onze macho chauffeur er niet van om alles uit zijn machien te halen, zoals elke voertuig hier genoemd wordt. Op wegen die het best te vergelijken zijn met een slingerbaantje in de Ardennen scheurt onze Audi tot 130 km/uur door de bochten en tot 165 km/uur op een vlak stuk, waar we door drie Mercedessen ingehaald worden.
Ik heb al enige ervaring met busreizen in de Himalaya, maar nooit eerder voelde ik de drang om met een leesboek op de chauffeur zijn hoofd te kloppen na de zoveelste gewaagde poging waarbij een frontale aanrijding nipt vermeden wordt. Akkoord, de daad bij het woord voegen was misschien geen slim idee maar het vertelt wel wat een rit met een shared taxi met je kan doen.
De overstap naar een publieke bus is snel gemaakt. Deze soviet-bussen lijken zo weggereden uit een film van de jaren ’50. Een man steekt een grote hendel langs de voorkant in de bus, geeft er een paar geweldige snokken aan en het machien begint te brullen. Onder een poster van de president is de bus een mooi beeld van de Kyrgizische schizofrenie. Terwijl een kleine groep zijn Lada inruilde voor een Mercedes tuft de rest eerder achteruit dan vooruit.