De wanhoop van een arts over het intern conflict.

De dood van een ideaal.

Een arts van de Union of Health Work Committees (partner van Oxfam Solidariteit, artsen voor de derde wereld, Intal, …) schreef midden in de nacht een emotionele email. Hier volgt de vertaling :

“De twee laatste dagen waren miserabel. Ik ben uitgeput en kan niet slapen. Ik schrijf nu in de hoop een beetje rustiger te worden. Deze keer vertel ik geen verhaal over de brutaliteit van de Israëli’s. Deze keer ween ik om de toestand waarin we terechtkomen door dit interne gevecht. Ik kan het niet meer aan, zoals elke vaderlandslievende Palestijn. Ik was getuige van slachtingen onder en door de “zogenaamde vaderlandslievende Palestijnen” .

Zo veel brutaliteit die extreme haat opwekt. In twee dagen ontving de spoedopname van het Al Awda hospitaal 86 gewonden en 7 gedode mensen. Het is drie uur in de morgen en ik verwacht nog nieuwe slachtoffers want ik hoor nog schieten. We moesten het aantal personeelsleden in het hospitaal verdriedubbelen. Dat doen we gewoonlijk als de Israëli’s de Gazastrip binnendringen. Het is zo ironisch dat we het nu moeten doen voor die moordenaars die langzaam ons eigen streefdoel vermoorden : “de Heilige Kwestie genaamd Palestina” .

Ik zou kunnen eindigen met een rouwtent op te zetten voor ons streefdoel, waar ik mensen zal ontvangen die hun respect en deelneming komen betuigen voor de dood van onze Kwestie.
Sorry dat ik u lastigviel met mijn vervelend nieuws… “

Psychische druk die tot geweld leidt.

Waarom denken niet alle Palestijnen als deze arts ?

Ze zitten vast in de frustrerende omgeving van de Israëlische bezetting. Hij geeft het beste van zichzelf in medische hulpverlening. Anderen zoeken andere oplossingen. Zo ontstaan er verschillende opvattingen, waar niet iedereen het over eens is. Zoals overal ter wereld. Boze Vlamingen konden deze week hun ongenoegen uitleven door voor controversiële partijen te stemmen.

De Palestijnen zien geen mogelijkheid voor een echte democratische oplossing. Hun regering wordt niet echt erkend. Hun land blijft bezet. Al 59 jaar lang. Bovendien leven ze onder constante druk. Iedereen kent rechtstreekse slachtoffers. In de straten zie je overal affiches en herdenkingsborden voor helden die vielen in de strijd. Onder die psychische druk zitten ze samen opgesloten op een klein grondgebied. Daardoor groeien ook de spanningen tussen de verschillende opvattingen. In een omgeving die gedomineerd wordt door de Israëlische agressie. Het is niet onlogisch dat zulke spanning bij sommigen escaleert in geweld.

De ziekenhuisfoto die ik hierbij voegde, kreeg ik van PMRS zoals ik in een vorige brief al beschreef. De andere foto’s tonen stukjes Palestijnse realiteit zoals wij ze zagen tijdens onze missie.