Solidariteit met Palestina tijdens de Gentse Feesten (deel 1)

Nieuws over Palestina hoeft niet altijd droevig te zijn. Zoals elk jaar ging ik in de week van de 21e juli “op reis” naar de Gentse Feesten. Buitenstaanders denken bij die feesten misschien vooral aan drank en muziek. Voor veel Gentenaars zijn de Feesten echter een prachtige gelegenheid om gelijkgezinden te ontmoeten. Het gebeurt in een luchtige sfeer, maar kan heel boeiend zijn. Ook voor het Palestina-engagement was het dit jaar een leerrijke periode.

Road of Awareness

De bibliotheekstraat is jaarlijks de pleisterplaats voor solidariteitsverenigingen. Met GAPP (Gents ActiePlatform Palestina) stonden wij er in 2007 ook een dag. We gaven uitleg bij grote landkaarten van Israël en deelden informatiebrochures uit.

Dit jaar wou Trefpunt als plaatselijke organisator “iets anders”. Hij sprak KUTUNKA aan, een groep jonge mensen die jaarlijks NoordZuidaktiviteiten organiseren in Gent. Zij toverden de bibliotheekstraat om tot de RAMBLAS, Road of Awarenes, waar Gentse solidariteitsorganisaties samenwerkten rond het thema Duurzaamheid. De twee belangrijkste voorwaarden waren (1) niet flyeren maar de mensen interactief betrekken en (2) geen promotie voor de eigen organisatie maar samen een gemeenschappelijk thema belichten.
Het was een nieuw concept dat we aarzelend verkenden. Het werd een succes.

Mensenrechten en duurzaamheid.

Bij mij riep het thema “duurzaamheid” aanvankelijk vooral associaties op met het milieu. Vrede vzw en de Liga voor Mensenrechten verruimden mijn blik: ook mensenrechten zijn een belangrijk principe in een duurzame samenleving. De mensenrechten werden het centrale thema op 23 juli 2008. De Liga focuste zich samen met de Werkgroep Vluchtelingen Gent op de vluchtelingenproblematiek in ons land. GAPP bracht samen met Vrede en A.I. informatie over de mensenrechten in Palestina.

Het werd een toffe samenwerking. In enkele brainstormvergaderingen verdeelden we de taken. We kwamen tot veel verschillende activiteiten. Hieronder een kort overzichtje.

• Kijkdozen
  De kijkdozen waren een concept van KUTUNKA. Dagelijks stonden er 10 grote houten dozen op de “catwalk”. Door een gaatje konden de voorbijgangers taferelen bekijken over het thema van de dag. Het interieur van de dozen werd ineengeknutseld door de meewerkende organisaties  Bij de eerste vergaderingen hoorde ik veel sceptische reacties, maar ik was van meet af aan enthousiast. Ik geloofde dat zo een doos met de juiste aanpak de nieuwsgierigheid van voorbijgangers kan prikkelen. Ik geloofde ook in de mogelijkheid om via een creatieve inkleding de juiste gevoelens op te wekken over een belangrijk thema.
  Ik kreeg gelijk. Vooral de kinderen kwamen spontaan in de dozen gluren. Maar als je de volwassenen aanspoorde om ook eens te kijken, kwam het vaak tot boeiende gesprekken. (Op de foto zie je het interieur van 1 Palestinadoos in haar geheel. Door het gaatje moest je iets meer rondkijken.)

• Gaza.
  Via het spel “ik ga op bezoek in de Gaza en neem mee” vertelden de GAPP-leden over de grootste openluchtgevangenis ter wereld. Dat spel vestigde de aandacht op het tekort aan enorm veel producten ten gevolge van de afsluiting van de grenzen.

• Apartheidsmuur en checkpoints.
  Op een grote kaart van Israël konden de voorbijgangers een route uitstippelen. De uiteindelijke route bleek veel langer dan ze verwachtten, omdat ze steeds stuitten op de muur en de checkpoints.

• Het gevangeniswezen.
  De mensen van A.I. vertelden over de administratieve detentie. In dat systeem kunnen Palestijnen maandenlang opgesloten worden, zonder concrete beschuldiging en zonder voor de rechter te verschijnen. Vele voorbijgangers tekenden de petitie voor een vrouw die al heel lang opgesloten zit.

• Verwoeste dorpen.
  Ikzelf stond bij het spel van ZOCHROT: “zet de honderden Palestijnse dorpen die bij de NAKBA verdwenen terug op de kaart.” (zie ook mijn blog van 17/5/2008) Bij gebrek aan ruimte, werkten we op kleine schaal. De mensen konden de dorpsnamen met een prikkertje op een grote kaart zetten. Het effect was positief. Het bestuderen van de kaart geeft een laagdrempelige manier om vriendschappelijk met elkaar te praten. In dat gesprek komt het tot een aangename informatie-uitwisseling over de kern van de zaak.

Engagement

Toen we vooraf telden hoeveel mensen zouden meewerken, schokken we zelf van het aantal. Dat is het leuke van de samenwerking tussen verschillende organisaties. Bij de voorbereiding liepen we elkaar niet voor de voeten, maar op de dag zelf ontdekten we ieders manier van werken. Een fijne ervaring.

Interesse van de voorbijgangers.

Het werd een plezante interactieve namiddag. De aanpak was inderdaad laagdrempelig. We hadden een animator ingehuurd, die via een “rad van fortuin” de aandacht van het publiek moest trekken. Hij deed dat heel creatief. Maar zelfs zonder hem werkte het concept. De bibliotheekstraat is een verbindingsweg tussen St.Jacobs en het Baudelopark, twee gekende Feestplaatsen. Mensen kuieren er ontspannen door. Ze zoeken niet naar zware uiteenzettingen, maar zijn aangenaam verrast als ze een interessante stand zien.

In die aanvankelijk oppervlakkige contacten ontsponnen zich boeiende gesprekken. Geëngageerde informatie-uitwisseling van mens tot mens in een ontspannen sfeer. Zo had ik een kort maar hartverwarmend gesprek met een oudere Marokkaan. Toen ik zei dat dit geen antisemitisme was, lachte hij schamper “dat klopt, want ik ben zelf een Semiet.” (Inderdaad, Christenen of Moslims kunnen net zo goed afstammelingen van Sem zijn.) We namen afscheid als mensen die blij zijn om elkaars multiculturele solidariteit.

Amnesty kreeg zoveel ondertekenaars, dat ze brieven moesten gaan bijkopieren.

Zelfs de dag na onze actiedag kreeg ik nog een positieve reactie. Ik was het materiaal aan het inladen in de auto. Eigenlijk wist ik niet dat een van onze dozen die dag ook nog op de catwalk stond. Een voorbijganger sprak mij aan, omdat ik een Palestina-tshirt droeg. Ik kreeg zowaar een complement! Hij vond het fantastisch dat het thema van de bezetting daar zo klaar en duidelijk te kijk stond, terwijl de politici wereldwijd dat probleem niet durven aanpakken.