De Heilige Huisjes van het Spaanse Vatikaan

El Manzano y sus manzanas*

2013-02-14

(*De Appelaar en zijn appels)

¡Querid@s!

What’s in a word…

Jáaren, vele jaren geleden had ik het al over de kleine calvarie die een inwijkeling moet afleggen om de gevoeligheden van de plaatselijke taal te vatten. Een -o of een -a op het eind van een woord: het maakt dikwijls een wereld van verschil en wij, noorderlingen van geboorte, zijn niet echt gewoon om de betekenis van een woord in de laatste letter ervan te leggen.

Een Manzano laat zich niet schillen noch opeten en een Manzana snoeit men niet en bloeit niet in de lente. (je moet die woorden, indien nog nodig, maar es in de Google-traductor stoppen)
Ook het veranderen van het geslacht van een woord (bvb: la frente tov el frente ) of een andere nadruk leggen (bvb tomate tov tómate) en we hebben het over totaal iets anders, iets wat vaker voorvalt dan bij noordelijke talen, geloof me. 
Spanjaarden begrijpen die fouten, die wij en vele collega-germano/scandinavos en anglosajones in het begin om de haverklap begaan, niet en dat zorgt voor de meest grappige misverstanden.

Zo kan volgens hun eigen definitie teoretisch El Papa* geen papá** worden - zoals ik er een geworden ben - en andersom.  Een kerkvader* hoort geen kinderen te maken en eens erkend als vader** mag je een carrière als Paus wel vergeten… (Een mamá nog minder, maar da’s een andere discussie)

Schwarzenegger, Ratzinger, Rottweiler… Wat klinken die Duitse namen toch streng en meedogenloos.
Geen wonder dat ie ‘Benedictus de zoveelste’ koos als koosnaampje: meer low-profile… maskeert ietwat zijn duivels donkere oogringen…

En nu heeft ie vriend en vijand van hun sokken geblazen: Exit El Papa Vivo: De Paus treedt levend af. Een redelijk uniek gebeuren, zoals we ondertussen beseffen; velen speculeren nu naar het échte motief.

Laat ons toe een versión conspiración aan de ¿Porqué?-lijst toe te voegen:

Tijdens zijn relatief korte ambtstermijn heeft ie in-de-twintig landen bezocht, maar weinige kregen de eer hem drie keer over de vloer te krijgen: Spanje mocht met veel plezier evenzoveel keer investeren in oa rode lopers, bloemkransen, podia en eindeloze cortejos officiële luxewagens om de Kerkvader van hot naar her te begeleiden.
Onder andere, want bij zo’n bezoek komt een en ander kijken: TV-uitzendingen, catering, security,…
 
Albijelkaar een kostelijke (en dan bedoel ik ook en vooral de financiële kant van de) affaire. Zo’n toeristisch bezoekje van een paar dagen harkt snel een facturatiebedrag van enkele miljoenen €’s bij elkaar. Budgetten waar T/W-festivals een punt kunnen aan zuigen.
Maar ingangtickets worden niet gevraagd. De Spaanse staatskas trakteert het zitje voor het Pope(ulaire)-optreden: we betalen allemaal mee, leken en niet-leken.
Staatsbezoek, weetjewel.

Wat heeft dat nu met een Manzano te maken??

Stef&Cº