De gedachten van Geert Van Istendael zijn wat verward als ze zijn identiteit(en) proberen te vatten. Maar zijn vaderland, ‘mijn enige, ware vaderland’, is de Nederlandse taal. En die verdedigt hij met hand en tand tegen alle belagers. Vooral tegen belagers van binnen de grenzen.
In 2021 ging de Nobelprijs voor literatuur naar de Tanzaniaanse schrijver Abdulrazak Gurnah en schrijfster Chika Unigwe is blij dat Afrikaanse schrijfkunst steeds meer in de schijnwerpers staat. Afrikaanse literatuur heeft de Nobelprijs niet nodig om gevalideerd te worden, maar het is goed om te zien dat werken van het continent erkend worden ...
Misschien kan een verlangen naar dingen die blijven een beetje de weg tonen naar hoe een duurzame en rechtvaardige welvaart eruit zou kunnen zien. Dat schrijft MO*columnist Jan Mertens. 'Dingen die blijven hebben veel meer waarde dan zoveel zooi die je weggooit.'
Er is nog steeds nood aan een eerlijke geschiedenis van de kolonisatie. Dat illustreert een ludieke actie in Londen, van een man die claimde de rivier Theems te hebben “ontdekt”, schrijft MO*columniste Chika Unigwe. ‘Iets ontdekken dat al bestaat en er een andere naam op kleven is pure arrogantie.’
Selectieve blindheid, je vindt ze altijd bij dezelfde types, schrijft MO*columnist Walter Zinzen. ‘Niet alleen zijn ze voor grenzen als forten, niet alleen zijn ze fanatieke liefhebbers van kernenergie, ze zijn ook tegen het cordon sanitaire.’
Na de kerstvakantie is het zover, de peuter van MO*columniste Kelia Kaniki Masengo wordt kleuter en zal naar school beginnen gaan. Een jaar geleden nam ze zich als moeder voor om die school eigenhandig antiracistisch te maken. Maar dat blijkt meer voeten in de aarde te hebben dan gedacht.
Is woede verspilde energie of kan het ook een motor zijn? Woede kan constructief zijn, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. 'Maar ze heeft ook constructieve ideeën nodig om meer te zijn dan gevaarlijke energie. Helaas heerst ideeënarmoede daar waar de beslissingen worden genomen.'
MO*columniste Kelia Kaniki Masengo maakt haar persoonlijke balans op van een jaar in de frontlinie van het inclusiewerk, en die is niet onverdeeld positief. ‘Ik word me steeds meer bewust van systemisch onrecht en onrechtvaardigheid, en dat doet me geen deugd.’
Ze is nu echt weg, ex-bondskanselier Angela Merkel. Tot de laatste snik bleef ze haar superieure kwaliteiten als wijze almoeder van heel Duitsland tentoonspreiden. MO*columnist Geert Van Istendael blikt terug op haar bewogen leven en carrière.
Nog niet zo lang geleden zei MO*columniste van de maand Kelia Kaniki Masengo voor de eerste keer ‘nee’ tegen iemand die ongevraagd haar afro had aangeraakt. Zulke haaraanvallen maken zwarte mensen wel vaker mee. ‘De onmacht, frustraties, het vieze gevoel achteraf: het komt telkens weer naar boven.’
De voormalige Chinese stand-upcomedian Zhou Quan begon enkele jaren geleden in de stad Kunming met een bioscoop voor blinden en slechtzienden. Volgens MO*columniste Ching Lin Pang is het een sociaal initiatief dat aanstekelijk werkt.
MO*columniste Kelia Kaniki Masengo beschouwde zichzelf als iemand die opkomt tegen onrecht. ‘Maar ik had geen flauw benul van de strijd die mensen met een handicap dagelijks leveren.’ Daarom werd ze bondgenoot in de strijd tegen validisme, de discriminatie van mensen met een handicap.