Een nieuw manifest en bijbehorende campagne, 'Meer dan genoeg/More than enough', pleit voor een wereld met genoeg voor iedereen. Het doet MO*columniste Tine Hens nadenken over de schoonheid van genoeg en de pletwals van steeds meer.

Feitenvrije politiek, noemt MO*columnist Thomas Goorden het bejubelde meest recente stikstofakkoord. Alleen is het niet eens wetenschappelijk of juridisch getoetst of gestemd in het parlement. ‘Echte wetenschap is geen hoopje bij elkaar gefantaseerde cijfertjes die het gewenste eindresultaat geven.’

Hoe gevaarlijk is Duitsland? Die vraag stelt MO*columnist Geert van Istendael zich. ‘Nee, het bruine beest is niet dood en dat monster heeft zijn hol vlak naast ons land.’

Doorgedreven pacifisme met een oproep tot ontwapening is allesbehalve een teken van zwakte, schrijft MO*columnist Thomas Goorden. ‘Net in reactionair geweld zit geen greintje moed of creativiteit.’

'Verhalen en beleid worden geschreven over mensen die op mij lijken. Toch zijn mijn verhaal en inzichten nauwelijks op de agenda te vinden.' Leen Al Massalma past in vele vakjes tegelijk, maar breekt daar liever uit. 'De erkenning van onze verschillen is juist een kracht.'

'Mijn lief is Libanees. Het was een pakketdeal: inclusief warme familie, bergen heerlijk eten en een barslecht paspoort.' Het soort paspoort waarmee je in Europa stoot op gesloten deuren, vooroordelen en administratieve rompslomp, ondervindt Fien Portier. 'Wij willen gewoon samen zijn.' 

Volgens MO*columnist van de maand Sacha Dierckx heerst er verwarring over macht en verzet. Hij gaat de mythe van een almachtige, hoogopgeleide, woke bakfietselite te lijf. ‘Het is wrang dat mensen die zich in de steek gelaten voelen vanwege sociaaleconomische redenen op extreemrechts stemmen.’

Handicap maakt vaak geen deel uit van de conversatie over diversiteit. Daarom: een roep om inclusie, om gezien en gehoord en gewaardeerd te worden, om je vertegenwoordigd te zien op school, in de media en in de taal. ‘Een beperking is pas een handicap als de maatschappij ontoegankelijk is.’ 

Blijven we de urgentie van de klimaatcrisis minimaliseren? Of erop antwoorden met een cynisch ‘niet wij, niet hier, niet nu’? Die reacties geven in elk geval geen vertrouwen dat politici zullen doen wat nodig is, schrijft MO*columnist Jan Mertens. 'Een mens zou van minder hysterisch worden.'

Een klein weitje in de Denderstreek kan leiden tot grote observaties over hoe we de openbare ruimte delen - of niet. Of zoals Nona De Dier bij zichzelf vaststelt: 'Dat is waar ik zo naar verlang, in die eenzame Vlaamse buitensteden: een plek waar we elkaar als onbekenden mogen vinden.'

MO*columnist van de maand Sacha Dierckx is kwaad. Niet (alleen) omdat hij geen ticket scoorde voor de passage van Bernie Sanders in Bozar volgende week. Hij is kwaad op het kapitalisme. En laat dat net helemaal oké zijn.

‘Ik richt graag een brief aan jou, lieve bewoner van ons opvangcentrum. Want ik schaam me. Ik zie en ik voel in elke vezel van mijn lijf dat we elke dag falen. Wij als medewerkers, beleidsmakers maar vooral als medemens. En dat spijt me.’