Australië blijkt klimaatheld op sokken

In de ontwerptekst die de onderhandelaars de voorbije week hebben opgesteld staat onder meer dat de industrielanden hun uitstoot van broeikasgassen moeten terugdringen met 25 tot 40 procent tegen 2020. De Verenigde Staten en Japan verzetten zich tegen die bepaling en het lijkt erop dat ook Australië zich zal verzetten tegen specifieke doelen in de slottekst. De Australische premier Rudd heeft eerder gezegd dat hij het “onverantwoord” zou vinden als zijn land zich al zou engageren op de middellange termijn.
Rudd wil liever wachten op het rapport van Ross Garnaut, een econoom die eerder dit jaar, nog voor de verkiezingen, werd aangesteld door Rudd’s Labour Party (ALP) om de impact van de klimaatverandering op de Australische economie in te schatten. “De hele klimaatconferentie houdt de adem in en wacht bang af wat Kevin Rudd zal doen,” zegt Ben Pearson van Greenpeace.
De milieuorganisaties hebben er geen problemen mee dat Rudd tijd nodig heeft om de impact van de doelstellingen op de Australische economie in te schatten, maar dat mag geen reden zijn om de steun aan bindende doelstellingen in te trekken. “Australië weet al genoeg om de doelstellingen van 25 tot 40 procent te steunen. Die doelstellingen zijn bepaald op basis van onderzoek door de beste klimaatwetenschappers ter wereld,” zegt Pearson. “Australië mag het rapport van Garnaut niet als een soort excuus gebruiken om geen voortrekkersrol te moeten spelen deze week.”
Rudd had eerder deze week gezegd dat Australië een belangrijke rol wil spelen in een poging om de kloof tussen China en het Westen te dichten en de grote ontwikkelingslanden te overhalen om bindende doelstellingen goed te keuren. Tony Mohr van de Australische Stichting voor Natuurbehoud is het daarmee eens. “Australië speelt een doorslaggevende rol in de onderhandelingen omdat het de industrielanden en de ontwikkelingslanden kan samenbrengen rond een akkoord.”
Maar Australië moet dan wel zelf het goede voorbeeld moet geven. “Rudd moet zijn nek durven uitsteken,” zegt Pearson. “Steun aan de bindende doelstellingen voor de industrielanden is de ideale gelegenheid om bruggen te bouwen naar de ontwikkelingslanden.”
Maar momenteel lijkt Australië vooral een hard standpunt in te nemen voor de grootste vervuilers onder de ontwikkelingslanden. De Australische minister van Handel, Simon Crean zei bijvoorbeeld dat zijn land een dubbele taak heeft: bindende doelstellingen voor de industrielanden bepalen “als de tijd rijp is”, maar ook bindende engagementen vastleggen voor ontwikkelingslanden zoals China en India.
De ontwikkelingslanden zijn onder de huidige akkoorden in het Kyotoprotocol, dat afloopt in 2012, niet aan specifieke doelstellingen gebonden. China en India zijn weliswaar bij de grootste uitstoters ter wereld, maar wat betreft de uitstoot per inwoner scoren ze nog ver onder Australië. “Als Australië landen als China in de boot wil trekken, moet het beginnen met steun aan de bindende doelstellingen van 25 tot 40 procent voor de industrielanden,” vindt Mohr.
Ook Greenpeace vindt dat ontwikkelingslanden hun steentje bij moeten dragen in de strijd tegen de klimaatverandering. “Ook ontwikkelingslanden, vooral de grote, moeten zich achter meetbare doelstellingen scharen om hun uitstoot te verminderen,” zegt Pearson, maar die inspanningen moeten niet even zwaar zijn als die van rijke landenals Australië. “Het is gewoon een feit dat de industrielanden verantwoordelijk zijn voor het huidige overschot aan CO2 in de atmosfeer,” zegt hij. “Zij moeten de eerste stap nemen in het verminderen van de uitstoot. De ontwikkelingslanden zullen dan volgen.”