Terugreis vanuit Ecuador naar Colombia

Ecuador en Colombia zijn bij het stadje Rumichacha van elkaar gescheiden door een enorme brug over wat niet meer is dan een grote sloot. Aan de Colombiaanse kant van de grens is de sfeer grimmig. Zo een dertig zwaar bepantserde jongens, die net de puberteit achter zich hebben gelaten, staan een paar meter na de grenspost in het donker met hun geweren naast een kleine tank voorbijgangers in de gaten te houden. Voor morgen hebben de lokale kleinverkopers een staking uitgeroepen en besloten om de snelweg Panamericana te blokkeren. Morgen is de weg afgesloten, maar rond dit tijdstip is het met een kleine omweg nog goed mogelijk om met een taxi bij het eerst volgende busstation aan te komen.
De taxi uit en direct de bus weer in maken we ons klaar voor de volgende halte, Cali. Op het moment dat de bus zijn motor start moeten de deuren toch nog een keer open, een tienkoppige muziekgroep met instrumenten en al moet morgen ook in het salsaparadijs van Cali zijn. We zijn compleet.
Na een half uurtje rijden, waarin de meeste van ons al versuft zijn weggezakt in de half wakker half slaap toestand die de bussen hier weten te creêren, schrikt iedereen op van de volle trap op de rem, waartoe de chauffeur genoodzaakt is. Voor ons ligt een berg zand , als gevolg van een enorme aardverschuiving, die maximaal een tien minuten eerder heeft plaatsgevonden. Het is middernacht en onder een heldere hemel vol sterren staan we stil in één van de meest conflictieve departamenten van Colombia, Nariño.
Binnen een uur arriveert met piepende banden een kleine pickup van de wegeninspectie. Achterop staan twee mannen in overall met scheppen al klaar om de berg zand te verplaatsen en de chauffeur springt geanimeerd uit zijn auto “Mierda de las mil hijueputas!”, de zoveelste aardverschuiving deze dagen op de Panamericana.  Als het bij deze twee met schep blijft, zijn ze hier wel een paar weken bezig om de weg weer vrij te maken, en zelfs met zwaarder materiaal gaat dit een paar uur duren.
De chauffeur van de wegeninspectie maant iedereen zo snel mogelijk de plek te verlaten, vanwege het gevaar voor meer aardverschuivingen of erger. Drie uur nadat we de regionale hoofdstad hebben verlaten, zij we weer terug bij af op het busstation waarvan we zijn vertrokken.  De meesten van ons installeren zich zo goed en zo kwaad als het kan om de ogen in ieder geval voor een paar uurtjes te sluiten. Morgen proberen we het opnieuw.
Om half zeven ‘s ochtends gaan de muziek en de motor weer aan. De aardverschuiving is nog steeds niet opgeruimd, maar de mogelijkheid bestaat om via een slecht begaanbare zandweg aan de andere kant van de wegversperring op de panamericana uit te komen en onze reis vanaf daar naar Cali te vervolgen.
Het eerste obstakel op deze “snelle sluiproute”  laat niet lang op zich wachten, … een nieuwe aardverschuiving. De chauffeur en de drummer van de band, die stante pede is gepromoveerd tot de ingenieur van ons gezelschap, besluiten na een korte inspectie dat ze het erop willen wagen om de berg zand te doorkruisen. De modder spat alle kanten op, de bus loeit in haar eerste versnelling als een losgeslagen koe, iedereen heeft de bus verlaten zodat we lichter zijn, en toch…toch blijven we halverwege de zandheuvel steken.
Mannen en vrouwen, kinderen en ouderen duwen en trekken de komende anderhalf uur aan en tegen de bus, zoeken stenen in alle soorten en maten en takken om de weg te verstevigen en moedigen elkaar onderling aan met leuzen en geschreeuw. De jongen die zijn handen niet uitsteekt en voortdurend anderen ervan probeert te overtuigen dat het beter is terug te keren, krijgt nadat de bus de hindernis is gepasseerd, de wind direct van voren…”zo een jongen krijgt nooit een vrouw!”, weet onze buurvrouw ons te vertellen.
Twintig uur nadat we vertrokken zijn uit Quito laten we Nariño achter ons. Voor ons wachten nog eens twintig uur, dat wil zeggen als we niet ergens onverwacht oponthoud hebben.