Drie konijnen en twee geiten

Maandag 3 december - Rwanda is ongeveer even groot als België en ongeveer even veel inwoners (als ik goed ben ingelicht). Tussen Kigali en Butare was er één lint van bebouwing. Net zoals bij ons gaat het ene dorp over in het andere. De goed onderhouden asfaltweg naar het zuiden lijkt een levensader te zijn. Overal is er beweging van auto’s, vrachtwagens, brommers, fietsers, voetgangers die allerlei goederen af en aan brengen. Rond 18u00 valt plots de avond en wordt het aardedonker. Toch blijven we met moeite elke heuvel opkruipen en daarna in volle vaart de verloren tijd inhalen bij elke afdaling. Bij elke bocht kom ik meer en meer in contact (soms onzacht) met mijn buren op de bus. Heel veel studenten die terugkeren naar hun universiteit in Butare.

Vandaag was het vooral een overgangsdag. Op het kantoor van DZG in Butare werden we door het lokale team ontvangen. DZG werkt hier samen met ‘Imbaraga’, de lokale boerenorganisatie. DZG heeft hier vier grote doelen: dierengezondheid, een ontwikkelingsproject voor de meest kwetsbare gezinnen via kleinveeteelt, hulp aan de boerenvrouwen van Imbaraga en het versterken van de boerenorganisatie Imbaraga zelf. Eén van de volgende dagen komen we in contact met de voorzitter van Imbaraga. Ik ben zeer benieuwd hoe boeren zich hier organiseren, hoe hun verhouding is met de Rwandese landbouwoverheid, hoe boeren kunnen produceren voor een markt, welke invloed de internationale handel in voedingsproducten en het internationale landbouwbeleid hebben…

De Rwandese regering blijkt te willen inzetten op een intensifiëring van de landbouw en daar is hier zeker nog heel wat ruimte voor. Maar op welke manier willen ze dit doen? Eén van de maatregelen is dat boeren gestimuleerd worden om een koe te houden. Holsteinrunderen worden uit onze contreien geïmporteerd en raszuiver of ingekruisd met lokale runderrassen gehouden. Maar zorgt deze maatregel voor de verwachte resultaten, namelijk meer melk voor Rwanda en meer inkomen voor de boeren? Omwille van allerlei redenen zijn boeren verplicht hun runderen permanent op stal te houden. Werkt dit? Ik ben benieuwd de reacties van boeren en boerenorganisatie te horen.

Een schitterend project lijkt mij wat Imbagara en DZG doen voor de meest kwestbare gezinnen. Zij krijgen drie konijnen (twee moertjes en een rammelaar) en twee geiten, voorlichting over het houden van deze dieren, veterinaire ondersteuning en nog meer. Er worden ook moestuintjes geïnstalleerd, met groenafval voor de konijnen, en fruitbomen geplant. Zo kunnen deze gezinnen zich uit de armoede boeren. Nadat de dieren zich voldoende hebben voortgeplant, moeten ze evenveel dieren terug geven aan het project die deze dieren dan weer aan een volgende gezin geven.

Vandaag hebben we een kleine instelling bezocht voor mentaal gehandicapten die ook meedoen aan dit project en nu konijnen kweken. Twee vliegen in één klap. De instelling kan zo een extra inkomen genereren, de inwoners van de instelling hebben een aangename en zinvolle taak. De manier waarop deze instelling met weinig middelen en personeel voor 25 mentaal gehandicapten zorgen is enorm bewonderenswaardig.

Daarna naar een slachthuis geweest. Dagelijks worden er een twintigtal runderen geslacht en meerdere geiten en varkens. Alles was heel netjes. Maar geen koelruimtes, afgesloten slachtruimtes, … ’s Ochtends worden de dieren geslacht en in de namiddag wordt alles verkocht op de markt of bij de beenhouwer. Met de collegaboeren in onze delegatie ontspon zich een discussie over de zin en onzin van onze zeer strikte en strenge hygiëne regels met betrekking tot het slachten, versnijden, verkopen … van vlees. Alledrie hadden we het gevoel dat hier zowel argumenten van volksgezondheids gelden maar ook andere redenen…